Tranen rollen over mijn wangen ... (Peter Gordijn)

Mijn hart huilt

Auw, auw, auw! Tranen rollen over mijn wangen terwijl ik dit schrijf. Al dagenlang ga ik door een pittig pijnlijk persoonlijk stuk en ik weet niet zeker of de climax al is geweest of nog moet komen. Het voelt kwetsbaar, en tegelijkertijd ook kloppend om dit met jullie te delen. Niets menselijks is mij vreemd.

Sinds begin dit jaar ben ik langzaam mijn energetische lichaam aan het ontdekken. Daar blijkt meer oude shit te zitten dan me lief was. De oude militair in mij bleek energetisch nog in vechtmodus te staan voor wereldvrede. Voor het slagen van die missie moesten deelnemers snel door hun transformatieproces, zodat mensen snel vanuit eenheidsperspectief liefdevol worden en we als mensheid eindelijk in harmonie met elkaar en de natuur zou gaan leven. Op zich een prachtig ideaal, mits het energetisch zuiver vanuit liefde gebeurt. Bij mij zat er echter blijkbaar toch innerlijke verkramping op.

Ik dacht in overgave te leven, maar onder de oppervlakte op een diepere laag vond ik eigenlijk dat iedereen anders moest zijn: de VN, mijn oud-collega’s, de politiek, de media, wetenschappers, big Pharma, miljonairs, Trump, de gemiddelde Nederlander, mijn deelnemers, mijn teamleden, mijn familieleden, en zelfs mijn geliefden. Nu ik er zo over nadenk besef ik me dat ik vroeger zelfs al vond dat de school anders moest zijn… Een spiritueel leraar die zelf koning innerlijke verkramping blijkt… Misschien dat ik er ooit om kan lachen, maar nu doet het vooral pijn.

Recent heb ik drie innerlijke reizen achter elkaar gemaakt met steeds een dag ertussen. Het was een test voor de Wonder Week. Nou, van die tolerantie waar wetenschappers over praten heb ik niets gemerkt. Bij mij werkten de truffels zonder mao-remmer ook de derde prima. Sterker nog, ik ging dieper dan ik ooit ben geweest. Dat laatste heeft vermoed ik ook te maken met een aantal gebeurtenissen in de aanloop hiernaartoe. Het resultaat was in ieder geval dat ik mijn innerlijke dynamieken kraakhelder voorgeschoteld kreeg. Daar bovenop kwam nog oude pijn uit mijn jeugd en mijn militaire tijd. Het was zo confronterend, energetisch zo pijnlijk en zo verdrietig dat ik voor mijn gevoel echt door de hel ben gegaan. Toch voelt het ook als heel belangrijk en iets wat uiteindelijk zeer waardevol gaat zijn.

Een belangrijk inzicht voor me is dat zendingsdrang en pusherigheid juist averechts werken. Diverse deelnemers, begeleiders en dierbaren hebben dit gevoeld en het stootte ze van me af. Juist de mensen van wie ik hou zijn hierdoor gekwetst. En dat is uiteraard wel het laatste wat ik wilde. Ik weet dat het vanuit non-duaal perspectief nooit anders heeft kunnen gaan, maar het voelde als vluchten om dat te gebruiken om deze pijn niet te hoeven voelen. Iets in me zei dat ik hierdoorheen heb te gaan. Het voelt als de enige manier om te breken met dit oude patroon en weer zuiver het lied van de liefde voor het Wonder van Bestaan te kunnen zingen.

Ik had blijkbaar een blinde vlek. Terugkijkend besef ik me dat ik veel signalen heb gemist. Vanuit de persoon Peter wil ik iedereen die hier pijn van heeft gehad mijn oprechte excuses aanbieden. Ik ben dankbaar voor degenen die me signalen hebben gegeven, hoe moeilijk dat misschien ook voor hun in geweest. Het heeft er mede toe geleid dat ik uiteindelijk tot dit punt heb kunnen komen. En ik ben dankbaar voor de onvoorwaardelijke liefdevolle steun die ik ondanks dit alles nu nog steeds mag ontvangen van diverse dierbaren, juist nu ik me zo kwetsbaar voel.

Betekent dit dat ik ga stoppen met mijn passie? Nee. Stoppen met wijsheden opdringen wil niet zeggen dat ik ze niet meer mag aanreiken. Vanaf nu wil ik dat echter doen vanuit het uitgangspunt dat iedereen echt al volmaakt is, helemaal zichzelf mag zijn en in eigen tempo mag transformeren als daar een verlangen naar is. Ik wil vanuit liefde inspireren en samen genieten van dit wonderlijke bestaan.

Aho.

Peter Gordijn