Populaire berichten

maandag 24 februari 2020

Schaduwen (Victor Hooftman)

Schaduwen. Waar wij leven.
Schaduwen waar wij gaan.
Wachtend op die zon.
Die onze schaduwen verdampt.
Wachten tot het einde der tijden.
Zonder tijd, tijdloos.
Dolend in de ruimte.
Te groot voor ons,
Wij willen kleiner.
Begrijpen.
Vasthouden.
Benoemen.
Ach, er komt een tijd,
Dat we opgeven.
En berusten in het niet weten.
Niet weten wat liefde is.
En toch liefhebben.
Niet weten wat liefde is,
En niets anders doen dan lief hebben.

Victor


maandag 17 februari 2020

4 km voor Salir - Alte, 17 februari 2020



Vroeg opgestaan en een lekker ontbijt gemaakt in de keuken. Espresso, sapje, geroosterd brood met lekkere scrambled eggs van 6 eieren. De kat kwam gelijk door het raam naar binnen en begon gelijk onbeschaamd de aandacht te trekken. 
We vertrokken van ons heerlijke onderkomen Casa Nova, even voor Salir. Vandaag met wat aanpassen toch nog een aardig eind gelopen. Na 4 km kwamen we in Salir aan en waren toe aan een bak koffie. Drie bouwvakkers waren net voor ons neergedaald. Ze vroegen wat in het Engels en het was leuk. Twee van hen gingen naar buiten een sigaretje roken en met John praten we nog even door. Hij kwam uit Engeland en daarna Californië en was in de Algarve neergestreken. Zijn vader wilde daar ooit gaan wonen en had daar een huisje gekocht. Een jaar later was hij aan kanker overleden. En John was vanuit Californië hier naar toe vertrokken en was er gaan wonen. Hij werkte hier nu als timmerman. 
We praten verder en we praten over conditioneringen, oppervlakkigheid en uiteindelijk over de theorieën van Jiddu Krishnamurti, mijn en zijn eerste held. Over waarnemen en luisteren. Over jezelf zijn en de moed om alleen te staan. Twee oude Portugese dametjes keken belangstellend toe. Zijn twee rokende collega's kwamen eens vragen of er nog gewerkt ging worden vandaag. Maar wij praten rustig verder. Uiteindelijk moesten hij en wij verder. We namen afscheid met een hug en gingen met een goed gevoel verder, niet de enige te zijn die zo leefden.
We kwamen mooie bloemen tegen, prachtige paden en genoten nog van de ontmoeting na.






Over een mooi pad geadviseerd door Maps.me. En daar stond me toch een groot hek. Maar daarnaast ook een muurtje waar je zo overheen kon. Uiteindelijk in het dorpje Alte aangekomen. Een grappig dorpje met gebakswinkeltjes en terrasje en toeristen. Nederlanders ook. Allemaal van de kust af gekomen voor een tochtje binnenland. 
Na een supermarktje bezocht te hebben, koffie en heerlijke Pastel de nata gegeten te hebben, moesten we nog een 700 meter lang omhoog lopen tot ons hotel op de route. Wij kwamen aan de achterzijde en moesten even bellen want de poort was oo slot. Eenmaal binnen bleek het een prima hotel te zijn. Zwembad, kamer met terras, goede verwarming en bovenal een goed restaurant met mooie uitzichten. Het eten was een klein feestje. 
Morgen weer verder. De knie van Hetty houdt het. Vandaag een knieband geprobeerd bij de apotheek maar de band zat te strak. Veel smeren en handoplegging (•‿•). Morgen zal wel gaan. Daarna wordt het spannend. Met bijna dertigers en 1000 meter stijgen en dalen 2 dagen achter elkaar. En dan een rustdag! Maar eerst morgen, best goed te doen.











Groetjes Victor en Hetty

zondag 16 februari 2020

Alle audioos van Alexander Smit

Klik voor heel veel audio


Alexander Smit via Jan Koehoorn mixcloud

Klik hier voor downloads via Marco Meiring

Hier de links van Van de Oever

En nog één via Mixcloud

En de laatste voorlopig.

De Oude Cheng

Lopen wij allemaal achter elkaar aan? (Victor Hooftman)

Klik hier voor het rupsen filmpje.

Heb je lef?
Durf je zelf na te denken? 
Velen zeggen ja. 
Al die rupsen zeggen ook ja.
Maar als je goed naar het filmpje kijkt,
Is er maar één die voorop loopt,
En is er maar één die nadenkt.

En allemaal denken we dat wij die rups zijn die voorop loopt. Maar dat kan niet, daar loop ik al. 




woensdag 12 februari 2020

De kikker en de put (Victor Hooftman)


Hier de kikker van gisteren.
In zijn eigen groene wereld. 
Hij ziet licht van boven.
Een stukje hemel. 
Zijn wereld is afgebakend.
Zijn wereld is klein.
Maar veilig.
Ga hem niet vertellen dat er meer is.
Dan wordt hij onrustig.
Het is goed zoals het is. 
Maar in zichzelf is hij de oneindigheid.
Als hij het kan zien,
Is hij oneindig in zijn put.

zaterdag 8 februari 2020

Waar ik ook kijk, ik zie schoonheid (Victor Hooftman)



Waar ik ook kijk, ik zie schoonheid.

Het regent, maar de straten glimmen zwart en grijs.
Ik ga dood, maar heb nog jaren te leven.
Er is honger in de wereld, maar ik zie ook hulp en acceptatie.
Ik zie oorlog in de wereld, maar ook liefde.
Ik zie burn-outs om mij heen, maar ook het er beter uitkomen.
Ik zie verdriet om mij heen maar ook het accepteren van verdriet.

Er zijn mooie mensen en mensen die bezig zijn mooi te worden. 

Geef ze die tijd. 

Victor

Gedicht uit IJsmummie (Claude van de Berge)






Uit: IJsmummie
Cyclus Het ijs van de ziel - 2

Zoekend tussen onze schedels naar de oorsprong
van de stof.
Het doodskristal.

Blindelings onze ziel aanrakend.

Beeld waarin we afwezig zijn, en waarin we
onze afwezigheid omvatten.

Beeld dat het beeld met de leegte verenigt,
en afwezigheid en aanwezigheid met elkaar
laat versmelten.

Het is wat we nog steeds in onszelf zijn.
Het eindeloze opene.

Claude van de Berge