De discussie is hoe ga je om met een ego, zelf, die je opbouwt vanaf dat je een paar jaar bent. Je bouwt hem op, je wordt geconditioneerd, dan de puberteit en tot je dertigste weet je het allemaal en kan je heel de wereld aan. Dan merk je dat die persona je niet gelukkig maakt. Je ontdekt je gevangenis. Je merkt de absurditeit van je standpunten. En raakt een hoop rotzooi weer kwijt ...Maar wie ben je dan nog?
Twijfel komt op zonder te weten of te waarderen dat dit de weg is naar wijsheid. Je zit in een wat ongelukkig interbellum, dat kan resulteren in drank, drugs, anti-depressiva, scheiding, onbetaald verlof of een te grote motor.
Dan ontdek je de Advaita. Je blijft erbij, je vraagt je intensief af, hoe zit het met jezelf, zoekt een sangha op van non-duale of heel wijze mensen, loopt niet weg voor negatieve gevoelens, en accepteert eindelijk gewoon het leven zoals het is. En dan kan je je eindelijk weer ontspannen. Je kan weer reageren, snel als het moet vanuit een gedachteloze, mindstille, vrije geest.
Rust maar eerst eens lekker uit zou ik zeggen.
 |
