De snurkers zijn de melaatsen van de Camino. Niemand wil met ze in één kamer terechtkomen. Iedereen straalt je 's nachts boze gedachten toe. Ik ben één van hen, een snurker, ik
ben melaats. Ik heb ook oordoppen bij me want er zijn er natuurlijk meer snurkers dan ik alleen.Voor je spirituele ontwikkeling is het erg goed. Als je eenmaal tegen de boze blikken kan van je medemensen ben je al een heel eind. Aan trainingsmogelijkheden geen gebrek dus.
Ook krijg je groot respect voor je vrouw die dit liefdevol accepteert als gegeven.
Het liefst trouwens leggen ze je in een kamer alleen. Kortom, snurker zijn heeft voordelen. Je leert begripvol met mensen om te gaan ook al kijken ze je boos aan om iets waar je niet schuldig aan bent, althans, je kan er weinig of niets aan doen. Vergeving van het sacherijn past het dan de snurker naar de slechtslapende niet snurker.
Prachtige begrippen voor een Camino. Die snurker leert te vergeven en te begrijpen. Nou de niet snurker nog. Trouwens, veel niet snurkers weten niet van zichzelf dat ze toch snurken, met de deuren slaan, het licht aan doen, maar dat terzijde.
Marcel, vanochtend, vroeg of het niet heel vervelend voor mij was, dat snurken. Wat een mooie vraag. Nog nooit één iemandh had zich bekommert om wat het effect op de snurker zou zijn van zijn snurken en de reacties die hij daarop krijgt. Alle mooie woorden over pelgrims ten spijt. In de 8 jaar en duizenden kilometers Camino is hij de eerste. Mooi Marcel.
Dank voor deze wijze lessen. Het beleven wat een outcast meemaakt maakt je vriendelijker en begripsvoller.
