Matthew Dougherty
From InZicht nummer 1 2020
Alles is God
Op een dag zei Ramakrishna’s leerling Naren tegen een andere leerling: “Kan het zo zijn dat de waterpot God is, dat de drinkbeker God is, dat alles wat we zien en zijn God is?” Naren lachte schamper bij dat idee. Toen Ramakrishna dat hoorde, kwam hij naar hem toe. “Waar hebben jullie het over?”, vroeg hij liefdevol aan Naren. Daarna, zonder diens antwoord af te wachten, raakte hij Naren aan en raakte hij zelf in trance. “Na die aanraking,” vertelde Naren later, “onderging ik een volledige ommekeer. Tot mijn ontzetting kwam ik tot de ontdekking dat er in het hele universum werkelijk niets anders bestond dan God. Ik hield mijn mond erover en vroeg me af hoe lang die geestestoestand zou voortduren. Die bleef de hele dag aanwezig. Ik kwam thuis, en ook daar voelde ik me zo; alles wat ik zag was God. Ik ging zitten om te eten en zag dat alles – het bord, het eten, mijn moeder die het opdiende en ikzelf – God was en niets anders dan God. Ik slikte een paar happen door en bleef toen stilzitten zonder te spreken. Mijn moeder vroeg liefdevol: ‘Waarom ben je zo stil? Waarom eet je niet?’ Dat bracht me terug tot mijn alledaagse bewustzijn, en ik begon weer te eten. Maar vanaf die dag had ik steeds weer dezelfde ervaring, ongeacht wat ik aan het doen was – eten, drinken, zitten, liggen, naar school gaan, op straat lopen. Het was een soort bedwelming; ik kan het niet anders omschrijven. Als ik een straat overstak en een koets op me af zag komen, had ik niet, zoals normaal, de neiging om uit de weg te gaan om niet overreden te worden. Ik zei dan tegen mezelf: ‘Ik ben die koets. Er is geen verschil tussen die koets en mij.’ In die periode voelde ik niets met mijn handen of mijn voeten. Als ik voedsel at, gaf dat geen bevrediging; het was dan alsof iemand anders zat te eten. Toen die eerste bedwelming haar kracht gedeeltelijk begon te verliezen, begon ik de wereld te zien als in een droom. Als ik een wandelingetje rond Cornwallis Square maakte, stootte ik met mijn hoofd steeds tegen de ijzeren hekken om erachter te komen of het slechts droomhekken waren of echte. Het gevoelsverlies in mijn handen en voeten maakte me bang dat ik verlamd zou raken. Toen ik uiteindelijk mijn normale bewustzijn terugkreeg, raakte ik ervan overtuigd dat de toestand waarin ik verkeerd had een openbaring van non-dualistisch bewustzijn was geweest. Toen wist ik dat wat in de heilige geschriften over dat bewustzijn geschreven staat helemaal waar is.”
Uit: Ramakrishna and his Disciples, Christopher Isherwood, uitgegeven door Advaita Ashrama, Calcutta, 1990.
This story is from:
Cover of "InZicht nummer 1 2020"
InZicht nummer 1 2020
Geen opmerkingen:
Een reactie posten