Gisteren liepen we terug van de stad,
twee turkse meisjes en een jongen stonden met klei bij een nest van meerkoeten.
Wij hielden in. De jongen gooide niet, die zag ons,
het meisje gooide wel.
Ik pakte het meisje van 6 jaar vast aan haar arm,
en zij dat ze dat niet mocht doen.
Ze was geheel verast door deze actie.
Na een halve minuut begon ze te huilen.
Dikke tranen onder een zonnebrilletje uit.
Ze had een leuk jurkje aan, de zon scheen.
We vonden het erg zielig, maar ja,
het alternatief was nog erger.
Niets doen en de drie kinderen een nest met broedende een meerkoet laten begooien.
De moeders op afstand, traditioneel gekleed, met hoofddoek,
op een bankje bleven zitten en reageerden niet.
Het zit toch in de opvoeding denk je dan.
Ik probeerde het meisje nog te troosten,
maar dat hielp niet echt.
We liepen door, verdrietig dat dit nodig was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten