We kwamen hem tegen met heel veel honden. Of hij soms een hondenuitlaatservice had vroegen we. Nee, het waren honden van oude mensen die niet meer buiten kwamen. Hij liet ze uit. En toen kwam het op dieren. Hij vertelde dat hij van dieren hield. Hij kon het niet aanzien dat er onrecht gebeurde met hen. Niet met walvissen, niet met koeien, nergens mee. Hij was razend, hij was woedend over wat er gebeurde in de wereld. Hij was boos op de politici. Zakkenvullers. Alleen Marianne Thieme, zijn held, en Esther Ouwehand, echt een goede meid, mochten blijven. Hij had een hekel aan onze burgemeester, een halal burgemeester. Of wij wel wisten wat halal inhield. Wij knikten. Hij had stage moeten lopen bij een slachterij i.v.m. zijn koksopleiding. Kotsmisselijk was hij geworden van het onverdoofd slachten. De pijn, hoe lang het duurde voordat ze niet meer lijden. Hij vertelde het te aanschouwelijk.
Over de zeeën en koralen verhaalde hij. Over de walvisjacht in Japan. Hij was zo boos op Japan dat hij hun gebouw Nipon beschilderde met slogans en werd gepakt. Moest voorkomen en kreeg 30 dagen, wat in hoger beroep werd bevestigd. Schandalig. Of betalen, een krankzinnig hoge boete, dat mocht ook, maar dat kon hij niet. Misschien komt het er nog van maar voorlopig is het er niet van gekomen.
En hij ging door en door. Toen keek hij ons aan. Hij was verbaasd dat we er nog stonden. Waren we het er misschien met hem eens? Ja, dat waren we. Zijn diepe pijn en woede hadden wij niet maar wij waren het met hem eens. Hij werd gehoord en zag dat hij niet alleen stond. We geloofden dat hij wat minder eenzaam verder liep met zijn vele honden.
Maar zijn pijn en woede konden wij niet wegnemen. Hij zal niet meer gelukkig worden, en dat deed ons ook weer verdriet. Nog lang praten we na. De mensheid gaat vrolijk ten onder, zei mijn vriend. Niets zal ons redden. Wie niet goed is voor dieren is het ook niet voor mensen. We waren het met hem eens, stil liepen we door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten