Zoeken gaat twee kanten op. Naar buiten en naar binnen.
Maar er is niets te vinden.
Binnen en buiten zijn illusoir. Verzonnen.
Het besef van Zijn 'ik ben' leeft in verwachting.
Het anticipeert. Het ziet spoken. Paden en uitwegen. Ontsnappingsroutes.
Het vecht als een Don Quichotte tegen de windmolens.
Het leeft in een neurale cocon. In duisternis.
Er is geen uitweg en niets te vinden, simpelweg omdat het zo is!
De zoekende identiteit is gefocust op een hersenschim; 'zichzelf' als realiteit.
En zo schept het de ene na de andere illusie.
Een buiten zichzelf en een binnen zichzelf.
Zulke plaatsen bestaan niet! Er is geen plek, geen richting, geen centrum, geen perspectief, geen focus en geen subject en object dat substantie heeft. Alles is een idee, gedroomd.
Het is wat we een schemertoestand noemen.
In die waanzin wordt een verhaal van een leven geleefd. Van wieg tot graf. En zonder betekenis in het licht der eeuwigheid!
'Ik ben' vindt in het zoeken nooit het gezochte. De helderheid van niet-weten.
Niet-weten is een brug te ver. Een horizon die altijd wijkt.
Maar, niet vinden is geen tragedie.
Niets om van wakker te liggen. Het is gewoon wat gebeurt.
Voor niemand!
Ik weet niet wat iets is. Ik weet niet wie ik ben. Ik weet niet wat dit leven is. Ik weet niks! Niemand weet iets!
Wie beweert het wel te weten is geschift, een dwaallicht.
Een valse profeet.
Elke profeet is vals. Er is niets te voorspellen.
Er is geen voor en na. Er is niets gaande.
DIT wat IS is alles wat er is. Het alledaagse. Het gewone.
'Een schittering op de blanke top der duinen in de avondzon' , het lied ik als kind uit volle borst meezong op school.
Meer dan die schitterende schittering is er niet.
Die schoonheid is het vluchtige evidente.
The clear light. Niet-iets.
Het oog van de cycloon.
Het avondrood waar de merel scheert op het scherp van de snede.....
Wouter van Oord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten