De tent staat, de kat is op schoot gezet, de maaltijd gemaakt en opgegeten en het onweer barst los. De benzine lamp staat te snorren dus en we zitten redelijk warm met de kitten op schoot. Wat te doen. We besluiten in één keer naar huis te rijden of als dat niet lukt een Formule 1 hotel te pakken, daar mag je ook legaal, ook wel eens leuk, één dier op je kamer hebben. We besluiten vroeg op te staan. In ons geval is dat dus 8 uur. We gaan slapen en de kitten, die pas in het volgend deel haar (toen dacht ik nog dat het een hij was trouwens) naam krijgt.
Het slapen gaat uitstekend al bibbert de kitten nogal. Ja, 30 jaar geleden kittens gehad, die kunnen nog niet tegen de kou. Even vergeten. Onder het dekbed, tussen ons in, gaat het al een stuk beter.
Volgende dag tent afbreken en auto inpakken. Ons poesje in de auto gezet en als we maar oogcontact hielden ging het goed. Op de foto zie je hoe goed. De kofferbak staat open en zij zit op het randje van een omhoogstaande hoedenplank.
En dan maar rijden. 1300 km over eerst kleine wegen (in de mist van de Pyreneeën) en daarna over de tol. Koffie halen uit de automaten en opdrinken bij de auto. Dan bleef ze heerlijk rustig. Airco aan(35 graden toen weer). Veel croissants eten. 12 uur 's nachts staan we bij zonder benzine ergens bij Lille en barst het noodweer los. Maar alles komt goed. Om half twee 's nachts zijn we thuis en dragen kitten, kattenbak en voedsel naar binnen. De kitten en wij zijn uitgeput
Morgen het slot van dit verhaal!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten