Dit lichaam zal uiteenvallen, Thich Nhat Hanh

'Dit lichaam van mij zal uiteenvallen, maar mijn daden zullen mij voortzetten. Als je denkt dat ik alleen dit lichaam ben, dan heb je mij niet echt gezien. Als je naar mijn vrienden kijkt, zie je mijn voortzetting. Als je iemand met aandacht en mededogen ziet lopen, dan weet je dat hij mijn voortzetting is. Ik zie niet in waarom we moeten zeggen ‘Ik zal sterven’, want ik kan mezelf al zien in jou, in andere mensen en in de toekomstige generaties. Zelfs als de wolk er niet is, gaat hij door als sneeuw of regen. Het is onmogelijk voor de wolk om te sterven. Hij kan regen of ijs worden, maar hij kan niet tot niets worden. De wolk hoeft geen ziel te hebben om door te gaan. Er is geen begin en geen einde. Ik zal nooit sterven. Er zal een ontbinding van dit lichaam zijn, maar dat betekent niet mijn dood. Ik zal doorgaan, altijd.’

-Thich Nhat Hanh

Nooit meer hetzelfde ...

De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn, 

want ik ben er nu, 

en altijd hetzelfde zijn,

want er is nu nu. 

Waar komt yoga vandaan?

Een meditatie van de grondlegger van de yoga in Indië en de Westerse wereld nadat yoga bijna verdwenen was in India. Via het Westen is de yoga populair geworden, ook weer in India. En nu doet India alsof zij de hoeders zijn van de yoga. Verder is Patanjali uit India wel de grondlegger van yoga. 

https://bsky.app/profile/victorhooftman.bsky.social/post/3lweppurgkc2k

You get there?

You either get there

or you don't, 

but enjoy the journey.

Pelgrim 

https://bsky.app/profile/victorhooftman.bsky.social/post/3lwh4tpyjsc26

Vreugde, Douwe Tiemersma

Verschenen in Satsang, Douwe Tiemersma, 2013, p. 153

zie ook de website advaitacentrum

voor teksten van Douwe en audio opnamen

Vreugde

Hilversum, 17 oktober 2004, op de Hoorneboeg

 

Douwe Tiemersma: Hopelijk is het iedereen nu duidelijk. Vreugde ontstaat vanzelf wanneer er ruimte komt, wanneer er een uitbreiding is van je eigen ervaren bestaansruimte. Uitbreiding van je zelf-zijn is meteen vreugde. Je gaat zitten, het wordt stil, je ontspant je en er is de uitbreiding. De grenzen vallen weg en meteen is er vreugde. Deze vreugde ontwikkelt zich direct. We hebben gisteren gesproken over de ontwikkeling van vreugde, uitgaande van de meer grovere emotionele energieën op lichamelijk vlak, via meer psychische gevoelens naar een verdere ontwikkeling tot en met de kosmische gelukzaligheid, ananda, zonder vormen, zonder grenzen. Vreugde, liefde, geluk hebben de neiging om vanuit een beperkte toestand zich uit te breiden. Ze hebben een impuls in zich, een bepaalde beweging in de richting van het oneindige. Als je deze beweging niet tegenhoudt, is er werkelijk goddelijke vreugde voorbij alle vormen en condities. Die vreugde ben je zelf. Steeds komt het er weer op aan dat je je bewust bent van je eigen situatie. We praten erover om al die verschillende mogelijkheden te herkennen, zodat je weet waar je op een bepaald tijdstip zit en hoe het verder kan gaan. Op elk niveau, op elke plaats, op elk tijdstip geldt hetzelfde: kan er iets meer ruimte komen? Ja? Uitstekend. Je ervaart dan weer een verdergaande verruiming en zo ook weer het opspringen van vreugde. In de eindeloze sfeer van sat-chit-ananda is er een heel fijne ongedifferentieerde kwaliteit van vreugde, geluk, liefde. Er wordt wel gezegd dat de schepping, dus de ontwikkeling in de vergrovende richting, er is om dit soort ervaringen nog eens op een sterkere en bewustere wijze te krijgen. Wees je maar bewust van alle niveaus. Als de sfeer heel ijl is, is de vreugde heel subtiel. Dan is er geen persoon die ervan geniet. Je bent vormloos intern in die sfeer aanwezig, met nog een intern weten ervan. Wanneer dit zich uitwerkt op grovere niveaus tot op het lichamelijke niveau, kan de ervaring heel sterk zijn, zoals bij de meditatie op de hartenergie. Ervaar dat vreugde niets heeft te maken met denken. In de vreugde zit je niet in je hoofd te denken. Wanneer je weer gaat denken, vergaat je het lachen al gauw, omdat het denken je zo gemakkelijk afsluit. De herkenning van de sfeer van vreugde laat je herkennen: prachtig, die eigen sfeer van energieën die zich mag ontplooien en waarin ik mezelf ben. Dat is vreugde, dat is uitbreiding. Het denken schept gemakkelijk weer grenzen, bepaalde kaders waarin alles ingepast wordt. Als een emotie zo sterk wordt dat ze over die grenzen heen gaat, heeft het ik-denk de neiging – dat is een kracht – om de denkorde te herstellen. Het is duidelijk dat juist gevoelens en emoties zich niet aan de grenzen van het denken storen. Ze zijn niet te vangen en vast te houden in een begrip. Je kunt in de psychologie wel de emoties categoriseren, maar je kunt ze niet omgrenzen. De emotionele sfeer gaat vooraf aan het denken en gaat voorbij het denken. Gestemdheid en emotie zijn al aanwezig voordat er een ik-denk wordt gevormd. Als je uitsluitend je op het niveau zit van ‘ik doe’, ‘ik wil’, ‘ik denk’, ben je een speelbal van de al eerder aanwezige emoties en aandriften. Het ik staat in dienst van die aandriften. Daarom is het goed om deze sferen te leren kennen op een bewuste wijze. Je kunt letterlijk vanuit het hoofd naar het hart gaan. Je merkt dan op dat daar een veel oorspronkelijker sfeer is. Je ervaart dat daar alles veel vloeibaarder is. De gevoelsmatige energieën komen in golven. Ze zijn niet vast te houden in het denken; ze overspoelen het ik-denk. Het ontwikkelt zich gemakkelijk tot kosmische afmetingen. Dan is er geen ik meer. Dus zie de betrekkelijkheid van de wereld van het ik, ook vanuit de emotionele sfeer. Je ziet hoe betrekkelijk de wereld van het ik-denk is. Dus maak haar niet belangrijker dan ze is. In helderheid wordt alles duidelijk. Je ziet de betrekkelijkheid van de beperkte ik-sfeer en de ellende die ontstaat wanneer je je daarin opsluit. Word je weer bewust van die grote ruimte en je vreugde.

In de helderheid wordt het ook duidelijk hoe betrekkelijk de emoties zijn. Ze zijn plaatselijke wolken van energie met een bepaalde kwaliteit. Je ziet de betrekkelijkheid ervan in de grotere ruimte. Door de aanwezigheid van die grotere ruimte gaan deze meer geconcentreerde gevoels energieën zich ontwikkelen. Ze nemen de ruimte wanneer ze die krijgen. En zo lossen ze op. In de blauwe lucht boven de hei zie je wel eens wolken die langzamerhand in de blauwe lucht oplossen. Er is een algemene natuurwet van de zogenaamde entropie, dat een geconcentreerde energie zich universeel verspreidt als ze maar de ruimte krijgt. Die wetmatigheid geldt ook voor de gevoelsmatige energieën. Geef die energieën dan maar de ruimte van je bewust-zijn. Dan lossen ze op. In dat oplossen ontwikkelt zich vreugde. Het laatste is het universele bewust-vreugde-zijn. De vastzittende gevoelsmatige energieën lossen sneller op naarmate de kwaliteit van lege ruimte sterker is. Als er bijna een vacuüm is, verdampt een vloeistof heel snel. Een vaste stof verdampt dan zelfs met een heel korte vloeistoffase. Dat heet sublimatie. De vaste vorm verdampt en ‘ploep’, hij is weg. In de ruimte met zo’n onderdruk kan geen vorm zich handhaven. Dat geldt ook voor de ervaringsmatige sfeer. Misschien heb je wel eens ervaren dat de kwaliteit van leegte en de onderdruk heel sterk zijn. Alle geconcentreerde energieën lossen dan op, ook al zitten ze nog zo diep en zijn ze nog zo hard. Ze lossen op wanneer er ruimte komt. En die beweging van uitbreiden en oplossen is meteen ook vreugde.

Als het je niet meer lukt om in een bepaalde situatie ruimte te ervaren, misschien kun je dan nog ergens een vonkje van vreugde vinden. Wanneer je dat gevonden hebt, gaat het zich ontwikkelen. In deze situatie kan herinnering een positieve rol spelen. Natuurlijk, de herinnering speelt vaak een negatieve rol, omdat zaken uit het zogenaamde verleden worden vastgehouden. Ze kan ook een positieve rol spelen, als je ergens een stukje vreugde kunt hervinden. Iedereen heeft ooit wel eens een vreugdevolle ervaring gehad en die is nooit helemaal weg. Als de herkenning er is, gaat de ontwikkeling door en als die doorgaat, ontstaat vreugde, zomaar, alleen door het opkomen van ruimte. Dan kan die vreugde totaal, oneindig worden. Die vreugde ken je altijd al. Je herkent haar van vroeger, heel vroeger. Iedereen komt vanuit een sfeer waar ze aanwezig was. De eerste van de schepping vindt plaats in die sfeer van positieve vreugde, al is die nog zo ijl. Het is de positiviteit van de uitbreiding in de vorm van schepping, die positief en vreugdevol is. Wanneer daar een negatieve kwaliteit in zou zitten, zou meteen alles verkrampen en worden tegengehouden. Dan zou de schepping niet doorgaan. God schept de schepping in vreugde, omdat hij/zij het prachtig vindt. Die oorspronkelijke vreugde gaat vooraf aan de lotgevallen in de wereld. Dus wat voor trauma’s er ook zijn ontstaan, zij zijn altijd secundair ten opzichte van die oorspronkelijke vreugde en goedheid. Het punt is dus om bij trauma en gebrokenheid iets van die vreugde weer te herkennen. Dan is de basis weer goed en dan lossen daarin alle trauma’s op. Het is de ruimte die groter dan alles is. Alles lost daarin op.

Dus of het nu om lichtere problemen gaat, om zwaardere zoals in de psychiatrie, of principiële zoals die bij de advaitabenadering, steeds gaat het om hetzelfde: ervaar de ruimte die er was voordat die problemen ontstonden. Die ruimte is er nog steeds. Jij bent die ruimte nog steeds. Dan is er direct weer de vreugde en meteen is die vreugde weer een motor voor het verdergaan van de verruiming en oplossing. Die vreugde, dat plezier, heeft de neiging om oneindig te worden. Misschien herinner je je het wel van heel vroeger en zie je het ook weer bij jonge kinderen. Wanneer zij ergens plezier in hebben, bijvoorbeeld in hardlopen of in het gek doen, komt er steeds meer vreugde en enthousiasme. Zo gaan ze door en zo gaat het proces door, als het niet wordt tegengehouden, tot in het oneindige. Natuurlijk, meestal komt de beweging ergens in botsing met de harde wereld en dan eindigt het enthousiasme in geblèr. Maar, het principe van oneindige vreugde is er wel. Als eenmaal het vuurtje een kans krijgt, wordt het ‘pfiet’ weer oneindig.

Roshi, 14 years old

14 years old,

Still my guru. 

Rumi, het zwaard van de barmhartigheid

Spirituality is not something you add to yourself, Jeff Foster

Spirituality is not something you add to yourself. Even when you become a “more spiritual person,” you’re still a person. And the “spiritual self” is the ego’s stickiest, trickiest, stinkiest manifestation of all.

Spirituality destroys the self; it doesn’t add to it. It deconstructs the false image, smashes everything unreal, everything second-hand, every object, every mind-made identity, everything that isn’t truly who you are. It leaves you naked, humbled, and unaware of any finish line.

True spirituality cannot be taught, and nobody owns life or holds privileged access to Truth, despite the ego’s protests against this basic fact. True spirituality must be lived. Lived with total commitment to the living moment. Lived to its fullest conclusion, until the living itself becomes an effortless teaching and a day-by-day learning. You’re like a baby again.

I have lost everything now, including the identity of the one who has lost everything, the false belief that there was anything to lose in the first place, and any shred of belief in myself as any kind of authority on life, and now there is only life, unfolding moment by moment… raw, pulsating, undeniable… rich, full, intimate… and the shock and awe of waking up each morning, and here, instead of oblivion, I find a new day, ready to be lived.

- Jeff Foster

Lente ervaring, Douwe Tiemersma

Satsang, Douwe Tiemersma, 2013, p. 271

https://advaitacentrum.nl/boeken/satsang

 

Lente-ervaring

Gouda, 17 maart 2010

Douwe Tiemersma: Het wegvallen van de ik-persoon is heel iets kleins: iets verdraait even en het ikje is weg. Soms wordt het pas duidelijk wanneer er zware negatieve ervaringen zijn. Soms wordt het ineens
duidelijk wanneer er een positieve ervaring is, bijvoorbeeld de ervaring van de lente in de laatste paar dagen. Iedereen vindt de bloeiende krokussen prachtig. Als het kan ga je naar buiten toe. Dan is er de ervaring dat het leven zo maar weer opbloeit na de winter. Wat gebeurt er dan in de sfeer van jezelf? Als je de natuur, de tuin, het park ingaat en geniet van het uitbottende leven, is er geen ik-persoon. Die is er alleen als je het genieten met kracht weer naar je eigen ik-persoon terughaalt en er weer psychologisch over gaat praten: o ja natuurlijk, na die winter is het nu weer voorjaar en dat is een fijn gevoel. Dus dan is er weer het geklets van een persoon die alles weer op zijn ik betrekt en er commentaar op geeft. Maar zie wat het verschil is met die eerstgenoemde authentieke ervaring. Dat verschil moet je ontzettend scherp zien, want daar wordt steeds dezelfde fout gemaakt. Je komt buiten en je ziet de krokussen bloeien, vogels hoor je zingen. De eerste authentieke, directe ervaring is er zonder de aanwezigheid van een ik. Er is een heel duidelijke non-dualiteit met het leven dat zich ontplooit. Je ervaart dan dat je eigen lichamelijke sfeer in dat Leven is opgenomen.

Het gaat dus om het leven dat zich in de lente weer ontplooit. Dat leven heeft niks met een ik te maken. In de directe, authentieke ervaring van de uitbottende natuur, van de actieve dieren, ben je zelf ook deel van het leven. Het leven wordt wakker, groeit en bloeit en voor zover jezelf een lichaam bent, ervaar je dat je daaraan deel hebt. De authentieke ervaring van de lente is de zijnservaring dat je deel hebt aan het leven dat universeel is, dat er een non-dualiteit is van jezelf en dat leven, van je eigen energie en de kosmische energie. Je ervaart dat alle activiteit vanuit het leven zelf voortkomt. Dus dan vraag je niet meer naar de ‘zin van je leven’. Zulke vragen zijn iets van de denkende geest. In het denken kom je gemakkelijk tot de vaststelling ‘niets heeft zin’. In de voorjaarservaring stel je vast dat alles zin heeft. Die zin zit in de vitaliteit van het leven zelf. Die zin is daarmee toch direct gegeven? Er is geen ik-centrum dat iets moet regelen vanuit een zingeving. Het leven ontplooit zich vanuit zichzelf. En er zijn geen grenzen aan dat leven. Het is universeel. Voor zover je zelf een stuk levensenergie bent, ervaar je dat je deel hebt aan die kosmische levensenergie. Je ziet dat alles daarbinnen vanzelf gaat. Dat groeien, dat bloeien, die activiteit van nesten bouwen, dat alles gaat vanzelf. Dat de mensen actiever worden, gaat ook vanzelf. Het heeft nog een opvallend aspect, namelijk dat de deelname aan dat gebeuren vreugde geeft. Iedereen vindt het prachtig. Hoe meer alles uitbot, hoe prachtiger het is én hoe vreugdevoller het is. De lente is toch één groot feest? Eén grote vreugde van de lente. Zijn er dan nog muizenissen van een ik-persoon? Dit alles kun je heel duidelijk herkennen in je eigen ervaring. Als je die lente-essentie van die zijnservaring kunt herkennen, die universele levensenergie, en op een bewuste manier kunt bevestigen – zo zit het – blijft die toestand bestaan. Mijn zijnswijze is een universeel zijn/bewustzijn/ik-ben zonder grenzen, een universele bloei. Daar zijn toch helemaal geen ik-zorgen meer? Dat is bij iedereen zo.

Als je weer een centrum-verkrampt ik construeert, is dat heel jammer, want daarmee verpest je de hele toestand. Het punt is dus dat wanneer zo’n open zijnservaring zich voordoet, je het op dat moment herkent. Elke keer wanneer zo’n authentieke ervaring opkomt – en die komt regelmatig op – betekent dat een grote mogelijkheid voor je om werkelijk door je beperkingen heen te breken. Er zijn kansen genoeg, ze zijn er continu. Het gaat erom dat je ergens een kans oppikt en dat zo de doorbraak komt. Blijf helder, want dan zie je steeds meer van dat soort openingen. Als je ergens zo’n opening herkent en die beweging door laat gaan, is er de doorbraak. Als je de verschillende mogelijkheden van opening en sluiting duidelijk herkent, omdat je ze langzamerhand hebt leren kennen door te kijken, dan weet je precies hoe alles werkt. Dan weet je hoe het werkelijk zit en dán gaat het zich stabiliseren. Daarom is het belangrijk dat je heel precies ziet welke kleine verschuiving plaatsvindt vanuit zo’n authentieke zijnservaring waarin alles open is naar die kunstmatige verkrampte toestand waarin een ik alles weer op zichzelf betrekt – en andersom. Vanuit je kennis van die processen kun je je oriëntatie zo houden dat de authentieke sfeer mag blijven. Dan kan er best even een denkproces zijn, maar dat laat je maar langs je heen gaan, terwijl je bij de directe zijnservaring blijft. In die zijnservaring zit zowel het aspect van jezelf als van alles wat er maar is. Dáárin zit de non-dualiteit. Je ziet de narcissen bloeien in de zon en je ervaart jezelf ook als een brokje levensenergie in de zon. Nu, dan is er toch geen scheiding meer? En dan is er de vreugde. Vreugde ontstaat altijd bij het wegvallen van scheidingen. Is dat herkenbaar? Is dat zó herkenbaar ‘dit is het’ dat deze herkenning een definitieve doorbraak betekent? De ervaring van de levensenergie buiten van de planten, bloemen, vogels en de ervaring van de levensenergie in je eigen lichamelijke sfeer gaan samen. Je wordt je bewust van de ene levensenergie in één ruimte. Ervaar dan maar dat je even groot bent als de kosmische levensenergie zonder grenzen. Er is een universeel zijn, en dat ben je je ook nog bewust. Daarom is er ook universeel bewust-zijn en dat geeft universele gelukzaligheid. Nu, die sat-chit-ananda stap je zomaar in door even naar buiten te gaan. Als dat op duidelijke wijze je werkelijkheid is, krijg je een besef van het absolute. Voor iedereen is dat tot op bepaalde hoogte duidelijk. Voor iedereen! Wanneer iemand in je naaste omgeving alleen maar in elkaar gedoken verkrampt zit te zijn, dan zeg je toch: ‘Joh, ga lekker naar buiten toe en geniet van de lente.’ Dat zegt toch iedereen; dat is toch normaal. Als het bij die ander zwaar is, noemen we die verkramping pathologisch. Maar als jij, na het even ruim te zien, even later terugkeert in de beperking, dan is dat toch ook pathologisch?

Bekijk het dus maar op het niveau van het organisme, bijvoorbeeld het gaan bloeien van de hyacintenbol. Daar zit leven in en dat gaat zich vanzelf ontplooien. Een hyacint die boven de grond uitkomt zit toch niet te denken: ‘ik geloof het wel.’ Dat heb je alleen bij sommige mensen. Wat is de natuurlijke toestand? Dat het leven zich ontplooit. Hoe ver? Eindeloos. De levensenergie is universeel. Zeker, in de natuur heb je allerlei factoren waardoor een organisme niet tot volledige ontplooiing kan komen. Maar in principe is het wel diezelfde ontplooiing die doorgaat. Maar wat gebeurt er bij mensen? Voordat een uitwendige factor werkelijk remmend kan werken, zitten ze al intern de levensenergie tegen te houden, zodat die zich niet kan ontplooien. Dat is absurd.

Het leven is één groot wonder. Daarom ben ik biologie gaan studeren. Maar als je het leven een wonder vindt, kun je het bij die studie moeilijk krijgen. De biologische wetenschap is tegenwoordig vrijwel alleen maar biochemie en biofysica. Dan zit je op een laboratorium en heb je met de levende natuur niet veel meer te maken, omdat je vooral met mentale modellen en constructies bezig bent waarin het leven afwezig is. Bij vrijwel elke academische studie is dat zo. Bij de studie filosofie: de studenten komen met authentieke vragen zoals ‘wie ben ik?’ Maar het theoretische bezig zijn leidt gemakkelijk tot niet meer dan een kop vol denkconstructies. En die worden lang niet altijd teruggekoppeld aan de eigen levenservaring. Zie wat het betekent bij je authentieke zijnservaring van genieten, verwondering en vreugde te blijven. Die heeft een diepte tot in het absolute. Jammer, dat het volledig openbloeien van de lente-ervaring zo vaak wordt tegengehouden.

Krishnamurti quotes ...

Jiddu Krishnamurti, mijn eerste liefde op het pad van bewustwording. Nog steeds prachtig. Mooie site met quotes die als je wilt uitgewerkt worden. 

https://kfoundation.org/15-quotes-on/?mc_cid=ac7ad6c2d5&mc_eid=2170f0cd5a

Magnifiek (ook in een tijd van Poetin en Trump), Dick Sinnige

✨💖✨ Magnifiek!

Lief, ik voel je naderen in mijn hart vandaag.

Blaadje voor blaadje vouwt de zoete roos zich open.

Dit leven is magnifiek, en alles is gemaakt voor jou en mij.

We vinden het paradijs, we zien de wereld zoals geliefden die zien.

We zijn vulkanisch, we zijn vuurvast, de zon is in ons hart!

De oude wereld doet zichzelf de das om, de Trumpen en de Poetins lopen zich vast in hun eigen leugens.

Deze wereld ligt achter ons, alsof hij al miljoenen jaren geleden heeft plaats gevonden.

Slechts sporen van herinnering, echoos in de tijdloze geest van de magistrale Schepper.

Alles komt goed, Lief, ik wil dat je komt en met me mee gaat!

Ons innerlijke hart is heel nu we niet langer vechten.

De zon in ons hart schittert, jouw uitstraling is van vloeibaar goud.

De kosmische magneten werken, we voelen ons aangetrokken tot elkaar, de sterren staan gunstig.

Zoveel deuren openen zich, ramen ontluiken en we zien duizend bloemen bloeien.

Voor het eerst gaan onze ogen wijd open, en we zien: wij zijn magnifiek!

 

Di©k ✨🌺✨

Jim Newman in Toronto

Jim Newman in Toronto. Krachtig! Kijk via de link: https://youtu.be/cnuGlLTObI8?si=UKmqkkoDwX-s8jud

Podcast met Volker Hinten- is lijden het commentaar op pijn? Deel 3 - MINDFULNESS - ADVAITA

Hier een geprek tussen 2 heren bij het haardvuur:

VOLKER HINTEN - is lijden het commentaar op pijn? Deel 3 - MINDFULNESS - ADVAITA

https://youtu.be/A3BuYvpAQl4?si=2btbfak_mVri9LFC

Verruiming, zorgen en onverschilligheid, Douwe Tiemersma

Verschenen in Satsang, Douwe Tiemersma, 2013, p. 256

Verruiming, zorgen en onverschilligheid

 

Gouda op 30 augustus 2009

 

Douwe Tiemersma: Alle mensen hebben het vermogen zichzelf bewust te zijn in de situatie waarin ze zich bevinden. Laat dat nu maar gebeuren. Je ziet je dan zitten. Bij deze reflectie word je je niet alleen bewust van de situatie, maar ook van jezelf in de grotere bewustzijnsruimte. En dat is de voorwaarde op grond waarvan het proces van verruiming doorgaat. Je bewustzijnsstandpunt is opnieuw een situatie waarvan je je bewust wordt. In jezelf bewust worden zit dus direct: ruim worden. Ervaringsmatig is het heel simpel, als je daarin meegaat. Je wordt je bewust van de ontspanning, de stilte, de verruiming en blijft je daarbij ook van jezelf bewust. De ontspanning gaat door, het loslaten gaat door, de ruimte gaat door, maar altijd is er die grotere ruimte van je eigen bewust-zijn. Dat is de conditie of de motor waardoor het proces van verruiming doorgaat. Dat gaat maar door. Ga maar kijken waar dat naartoe gaat. Je horizon wordt steeds ruimer, steeds ruimer, totdat je op een gegeven ogenblik vaststelt dat er een oneindige kosmische ruimte is. Dan stel je meteen vast: blijkbaar is mijn eigen bewuste zijn oneindig. Dat is een heel simpele vaststelling. Nu, als dat duidelijk is, betekent het dat geen enkele beperkte situatie je kan pakken, in de zin van omsluiten. Nee, want zelf ben je oneindig. Dat vrije zijn is toch niet meer door iets anders te omsluiten? Je bent vrij! Elke situatie is eindig. Zelf ben je altijd meer dan dat eindige. Dus je bent niet onderworpen aan iets wat eindig is. Als je meegaat, is het duidelijk. Zo eenvoudig; klaar als een klontje.

 

In a time of hate, Love is an act of resistance, Loryn Brantz

In a time of hate

Love is an act of resistance.

In a time of fear

Faith is an act of resistance.

In a time of misinformation

Education is an act of resistance.

In a time of poor leadership

Community is an act of resistance.

In a time like this

joy is an act of resistance.

Resist. Resist. Resist.

By Loryn Brantz 🌹

The end of Spirituality, Jeff Foster

My yoga mat has disappeared into the ground under my feet. 

My ashram has become the coffee counter, a bad joke exchanged with the barista, a friendly smile creeping over a frozen face, and the whole world willing us along.

My temple is the shopping mall, the dentist’s waiting room, the empty meadow in the morning with its soft yellow light and virginal air.

My guru is the incubating roar in the belly, the melancholy of the evening and the hope and despair of raw existence itself.

Nothing needs to be added.

My enlightenment is the ordinary moment, this mundane experience drenched in the sweet nectar of my own attention.

My origin is the breath and the breath is my destination. 

My lineage is the hungry cat greeting me on my evening walk, ambling beside me awhile, rubbing her fur against my shin, her fur soft like the cashmere blanket grandma used to wrap around us as the nights came in early, fur becoming skin, and the cat nonchalantly moving on to peruse a discarded sandwich wrapper, and me walking on.

My spirituality is deep in the earth; it is in the mud, the heat, the bowels, the awkward and the inconvenient, the cry for mother and the courage to penetrate unexplored regions of the psyche. It is the yearning for home and the happily exhausted return.

My bliss is nothing the mind could ever grasp, not in a billion years of searching. 

My joy is simple, like those who have lived a full life and are ready to die.

I lie down in the meadow, my backpack my pillow, my hands entering into the silky, sticky grass, my entire life reduced to a single thought and memory and momentary vision, and then that is gone too, and I am gone with it all, replaced by the meadow itself, its soft yellow light and its clean invigorating air, its hope and its promise, its fullness and its mercy.

Do not look for me. You will not find me here, or recognise me if you do. I am invisible because I have become all that is seen and all that is known and unknown still. 

I do not practise spirituality. I have been destroyed, deconstructed, de-boned and born again, reconstituted as man, formless as form. I have been recreated inseparable from this ordinariness, resurrected with the birds belly laughing on the electric wires at dawn.

⁃ Jeff Foster

Wij Zijn Net Vlinders, Michael Markham

"Die wilde, verborgen kracht die Monarchvlinders dwingt om aan hun onmogelijke reis te beginnen, een reis van generaties en duizenden kilometers, navigerend op instinct waarbij ze nooit vraagtekens zetten, heeft ook jou in zijn greep. Net zoals zij worden gedragen op onzichtbare stromen van wind en gecodeerde patronen die hun begrip teboven gaan, word ook jij voortgestuwd door iets dieps, iets oerouds, iets wat je niet kunt benoemen noch begrijpen. De illusie van vrije keuze kan nog wel wat nagalmen, maar daaronder maakt elke beslissing, elk verlangen, elke beweging deel uit van een traject dat lang voordat jij je er bewust van werd in gang is gezet. Net zoals die vlinders die naar een bestemming gaan die ze nog nooit hebben gezien, geloodst door iets onverklaarbaars, volg jij paden geweven door verlangen, herinnering en een aangeboren gevoel van richting. En net zoals zij terugkeren naar een plek die hun voorouders ooit gekend hebben, kom je er misschien achter dat je in een boog terugkeert, op zoek naar een thuis, naar betekenis en voltooiing, zonder ooit precies te weten waarom. Diezelfde waanzin, diezelfde hardnekkige aantrekkingskracht die hen zonder aarzelen continenten doet doorkruisen, fluistert ook in jouw gebeente en loodst jou door een bestaan dat je zelfgekozen waant, maar dat in werkelijkheid jou heeft gekozen."

Vertaald uit het Engels door Bob Snoijink

Lijden en pijn, Michael Markham

 Lijden en Pijn

Een fraaie van Michael Markham:

Dit is niet het einde van het lijden, maar eerder het diepgaande vermogen om fysiek en psychologisch lijden te beschouwen als een inherent onderdeel van de menselijke gesteldheid. Leed is geen anomalie of een gebrek; het zit verwerkt in het weefsel van het bestaan.

Fysieke pijn komt voort uit de broosheid van het lichaam, terwijl psychisch lijden het gevolg is van de neiging van het denken om vast te houden, weerstand te bieden en eindeloos het verhaal van ‘ik’ op te hangen in een wereld die afzonderlijk en onzeker voelt.

Dat helder voor ogen hebben betekent niet dat lijden wordt ontkend of van tafel geveegd, maar inzien dat het een integraal aspect is van het menszijn. Het betekent erkennen dat lijden niet overwonnen of uitgewist, maar gadeslagen en bewust tegemoet getreden moet worden.

Deze verschuiving laat het lijden niet verdwijnen, maar transformeert onze relatie ermee. Verzet-tegen en identificatie-met, waardoor pijn onder een vergrootglas wordt gelegd beginnen op te lossen, en wat rest is een duidelijker beeld van lijden als onderdeel van de natuurlijke stroom van het leven.

Dat inzicht levert een stilzwijgende bevrijding op, niet van het lijden zelf, maar van de illusie dat het iets persoonlijks of fout is. Het zet de deur open voor mededogen, voor jezelf en voor anderen, omdat we inzien dat die hoedanigheid universeel is.

Zo betekent het vermogen om lijden te zien voor wat het is niet het einde van de pijn, maar de scherpe kanten gaan eraf, zodat er ruimte ontstaat voor een diepere aanvaarding van, en vrede met het onvermijdelijke.

Dat is de universele liefde en vrede die alle begrip ontstijgt.

Dat is het Ontwaken.

De paradox, Tarek Moussaoui

 Wat 'ik' probeer te verwoorden is eigenlijk niet te omschrijven met woorden en voelt als een paradox die zich telkens verder in zichzelf vouwt: het ‘ik’ waarvan ik dacht dat het mij definieerde, is niets meer dan een illusie die verdampt zodra ik het probeer te grijpen. 

Als ik stilzit en diep naar binnen kijk, wordt duidelijk dat wat ik beschouw als mijn ‘ik’ – die voortdurende vertelling van gedachten, herinneringen en zelfbeelden – nergens werkelijk bestaat. Het lijkt te zijn opgebouwd uit lagen van concepten en projecties, maar zodra ik die lagen probeer af te pellen, vind ik niets. Of beter gezegd: ik vind niets dat afgescheiden is van dat wat al is.

De overtuiging dat ik een afzonderlijke entiteit ben, blijkt een mechanisme van identificatie te zijn. Mijn gedachten fluisteren voortdurend dat ik een waarnemer ben, een centrum van ervaring, maar als ik vraag: “Wie is deze waarnemer?” dan stuit ik op leegte. Geen persoon, geen entiteit, alleen een oneindige ruimte waarin gedachten, emoties en waarnemingen verschijnen en verdwijnen, zonder eigenaar.

Wat ik ervaar, is geen verlies, maar een onthulling: de wereld zoals ik haar ken, blijkt een droom te zijn die door de mind wordt gesponnen. Alles wat ik ‘ik’ noem – lichaam, geest, identiteit – is niets anders dan een fenomeen dat opkomt in dat wat nooit verandert. En dat wat nooit verandert, kan ik niet benoemen, niet begrijpen, want ik ben dat. Er is geen grens tussen mij en dat wat ik waarneem; de dualiteit van binnen en buiten stort in, en wat overblijft, is enkel aanwezigheid.

Dit inzicht is niet iets wat ik kan claimen, want in de erkenning ervan valt het ‘ik’ dat zou willen claimen weg. Wat overblijft, is geen persoon die vrij is, maar vrijheid zelf – vrij van personen, vrij van grenzen. En in deze vrijheid is alles wat ik zocht al hier, altijd al hier geweest.

Maar zelfs dit schrijven is slechts een schaduw van de werkelijkheid waar ik naar wijs. Elk woord, hoe zorgvuldig gekozen ook, schiet tekort, want taal is een instrument van dualiteit. Toch probeer ik, hopeloos en onvermijdelijk, te zeggen wat niet gezegd kan worden, in de hoop dat de woorden op hun eigen manier naar de stilte zullen wijzen waaruit ze voortkomen.

Bloeden en bloeien, Jes Jespers

 BLOEDEN EN BLOEIEN

Volwassenen zijn net bloemen

nog wel verborgen in de knop 

beschermd door de blaadjes van het ego

Tot die in bevrijding worden opgelost.

Tot zolang blijft het levend dromen

Over werkelijkheden die nooit zullen komen

Wachten op het licht en het geluk van buiten

Terwijl het in je wacht om te ontsluiten

In het eeuwig Nu in barenswee ontwaken

Uit het iemand zijn met zorgen en pijn

En herboren worden als een niemand

Met achterlating van die oude huid vol pijn

13-7-14

Jes Jespers

Şeb-i Arûs (Bruiloftsnacht)

 Şeb-i Arûs (Bruiloftsnacht)

17 december is een bijzondere dag in de traditie van de Perzische dichter en mysticus Jalal ad-Din Rumi (1207-1273). Het staat bekend als de Şeb-i Arûs, wat in het Turks letterlijk “Bruiloftsnacht” betekent. Deze dag markeert de sterfdag van Rumi, maar in plaats van rouw, wordt deze dag in de Mevlevi-soefi-traditie gevierd als een feestelijke hereniging met het goddelijke.

Rumi beschouwde de dood niet als een einde, maar als een terugkeer naar de bron, een hereniging van de ziel met God. Hij noemde dit de “bruiloft” tussen de ziel en het eeuwige. Voor Rumi was de dood een overgang naar een hogere staat van liefde en eenwording met het goddelijke.

In zijn werk zei hij hierover:

“Wanneer ik sterf, zoek me niet in het graf; je zult me vinden in de harten van geliefden.”

De kernboodschap van Rumi en Şeb-i Arûs

De viering van Rumi’s sterfdag is niet alleen een religieuze gebeurtenis, maar ook een universele herinnering aan zijn boodschap van liefde, mededogen en het loslaten van ego om dichter bij God en het mysterie van het bestaan te komen.

Een van zijn beroemde uitspraken vat dit mooi samen:

“Sterf voordat je sterft, zodat je werkelijk zult leven.”

When we aren’t seeking love and approval from others, Jeff Foster

 WHEN WE STOP SEEKING APPROVAL

When we aren’t seeking 

love and approval from others 

When we don’t mind anymore 

what they think of us 

Whether they like us

Or agree with us 

Or understand us 

Or even see us 

Then we are free

Free to be ourselves 

Free to express our authenticity

Free to be wild

Free to be soft

Or fierce 

Or silly

Or wise 

Or angry

Or silent

Or sensual

Or weird or not 

Free to express what’s truly alive for us 

And not censor it

Or manipulate it for “likes”

Or control it for “love”

Or moderate it for “acceptance”

We are finally content to be ourselves

Seen or ignored  

Ridiculed or celebrated 

Loved or hated 

Or whatever

It doesn’t really matter

Not on the deepest level anyway 

(And it doesn’t mean 

we aren’t still open to feedback 

and exploring our blind spots)

But we finally approve of ourselves

And accept ourselves

And love ourselves 

And feel safe inside of ourselves

So we don’t need to go “out there” for approval 

And the hunt for safety “out there” fades away

And we find the deepest safety “in here”

So when they laugh at us

Or dislike our expression

Or ridicule us 

Or try to shame us

We can smile

And have compassion 

And refocus 

And just keep walking the path

The path of authenticity

The path of ourselves

Jeff Foster