Lijden en pijn, Michael Markham

 Lijden en Pijn

Een fraaie van Michael Markham:

Dit is niet het einde van het lijden, maar eerder het diepgaande vermogen om fysiek en psychologisch lijden te beschouwen als een inherent onderdeel van de menselijke gesteldheid. Leed is geen anomalie of een gebrek; het zit verwerkt in het weefsel van het bestaan.

Fysieke pijn komt voort uit de broosheid van het lichaam, terwijl psychisch lijden het gevolg is van de neiging van het denken om vast te houden, weerstand te bieden en eindeloos het verhaal van ‘ik’ op te hangen in een wereld die afzonderlijk en onzeker voelt.

Dat helder voor ogen hebben betekent niet dat lijden wordt ontkend of van tafel geveegd, maar inzien dat het een integraal aspect is van het menszijn. Het betekent erkennen dat lijden niet overwonnen of uitgewist, maar gadeslagen en bewust tegemoet getreden moet worden.

Deze verschuiving laat het lijden niet verdwijnen, maar transformeert onze relatie ermee. Verzet-tegen en identificatie-met, waardoor pijn onder een vergrootglas wordt gelegd beginnen op te lossen, en wat rest is een duidelijker beeld van lijden als onderdeel van de natuurlijke stroom van het leven.

Dat inzicht levert een stilzwijgende bevrijding op, niet van het lijden zelf, maar van de illusie dat het iets persoonlijks of fout is. Het zet de deur open voor mededogen, voor jezelf en voor anderen, omdat we inzien dat die hoedanigheid universeel is.

Zo betekent het vermogen om lijden te zien voor wat het is niet het einde van de pijn, maar de scherpe kanten gaan eraf, zodat er ruimte ontstaat voor een diepere aanvaarding van, en vrede met het onvermijdelijke.

Dat is de universele liefde en vrede die alle begrip ontstijgt.

Dat is het Ontwaken.

De paradox, Tarek Moussaoui

 Wat 'ik' probeer te verwoorden is eigenlijk niet te omschrijven met woorden en voelt als een paradox die zich telkens verder in zichzelf vouwt: het ‘ik’ waarvan ik dacht dat het mij definieerde, is niets meer dan een illusie die verdampt zodra ik het probeer te grijpen. 

Als ik stilzit en diep naar binnen kijk, wordt duidelijk dat wat ik beschouw als mijn ‘ik’ – die voortdurende vertelling van gedachten, herinneringen en zelfbeelden – nergens werkelijk bestaat. Het lijkt te zijn opgebouwd uit lagen van concepten en projecties, maar zodra ik die lagen probeer af te pellen, vind ik niets. Of beter gezegd: ik vind niets dat afgescheiden is van dat wat al is.

De overtuiging dat ik een afzonderlijke entiteit ben, blijkt een mechanisme van identificatie te zijn. Mijn gedachten fluisteren voortdurend dat ik een waarnemer ben, een centrum van ervaring, maar als ik vraag: “Wie is deze waarnemer?” dan stuit ik op leegte. Geen persoon, geen entiteit, alleen een oneindige ruimte waarin gedachten, emoties en waarnemingen verschijnen en verdwijnen, zonder eigenaar.

Wat ik ervaar, is geen verlies, maar een onthulling: de wereld zoals ik haar ken, blijkt een droom te zijn die door de mind wordt gesponnen. Alles wat ik ‘ik’ noem – lichaam, geest, identiteit – is niets anders dan een fenomeen dat opkomt in dat wat nooit verandert. En dat wat nooit verandert, kan ik niet benoemen, niet begrijpen, want ik ben dat. Er is geen grens tussen mij en dat wat ik waarneem; de dualiteit van binnen en buiten stort in, en wat overblijft, is enkel aanwezigheid.

Dit inzicht is niet iets wat ik kan claimen, want in de erkenning ervan valt het ‘ik’ dat zou willen claimen weg. Wat overblijft, is geen persoon die vrij is, maar vrijheid zelf – vrij van personen, vrij van grenzen. En in deze vrijheid is alles wat ik zocht al hier, altijd al hier geweest.

Maar zelfs dit schrijven is slechts een schaduw van de werkelijkheid waar ik naar wijs. Elk woord, hoe zorgvuldig gekozen ook, schiet tekort, want taal is een instrument van dualiteit. Toch probeer ik, hopeloos en onvermijdelijk, te zeggen wat niet gezegd kan worden, in de hoop dat de woorden op hun eigen manier naar de stilte zullen wijzen waaruit ze voortkomen.

Bloeden en bloeien, Jes Jespers

 BLOEDEN EN BLOEIEN

Volwassenen zijn net bloemen

nog wel verborgen in de knop 

beschermd door de blaadjes van het ego

Tot die in bevrijding worden opgelost.

Tot zolang blijft het levend dromen

Over werkelijkheden die nooit zullen komen

Wachten op het licht en het geluk van buiten

Terwijl het in je wacht om te ontsluiten

In het eeuwig Nu in barenswee ontwaken

Uit het iemand zijn met zorgen en pijn

En herboren worden als een niemand

Met achterlating van die oude huid vol pijn

13-7-14

Jes Jespers

Şeb-i Arûs (Bruiloftsnacht)

 Şeb-i Arûs (Bruiloftsnacht)

17 december is een bijzondere dag in de traditie van de Perzische dichter en mysticus Jalal ad-Din Rumi (1207-1273). Het staat bekend als de Şeb-i Arûs, wat in het Turks letterlijk “Bruiloftsnacht” betekent. Deze dag markeert de sterfdag van Rumi, maar in plaats van rouw, wordt deze dag in de Mevlevi-soefi-traditie gevierd als een feestelijke hereniging met het goddelijke.

Rumi beschouwde de dood niet als een einde, maar als een terugkeer naar de bron, een hereniging van de ziel met God. Hij noemde dit de “bruiloft” tussen de ziel en het eeuwige. Voor Rumi was de dood een overgang naar een hogere staat van liefde en eenwording met het goddelijke.

In zijn werk zei hij hierover:

“Wanneer ik sterf, zoek me niet in het graf; je zult me vinden in de harten van geliefden.”

De kernboodschap van Rumi en Şeb-i Arûs

De viering van Rumi’s sterfdag is niet alleen een religieuze gebeurtenis, maar ook een universele herinnering aan zijn boodschap van liefde, mededogen en het loslaten van ego om dichter bij God en het mysterie van het bestaan te komen.

Een van zijn beroemde uitspraken vat dit mooi samen:

“Sterf voordat je sterft, zodat je werkelijk zult leven.”

When we aren’t seeking love and approval from others, Jeff Foster

 WHEN WE STOP SEEKING APPROVAL

When we aren’t seeking 

love and approval from others 

When we don’t mind anymore 

what they think of us 

Whether they like us

Or agree with us 

Or understand us 

Or even see us 

Then we are free

Free to be ourselves 

Free to express our authenticity

Free to be wild

Free to be soft

Or fierce 

Or silly

Or wise 

Or angry

Or silent

Or sensual

Or weird or not 

Free to express what’s truly alive for us 

And not censor it

Or manipulate it for “likes”

Or control it for “love”

Or moderate it for “acceptance”

We are finally content to be ourselves

Seen or ignored  

Ridiculed or celebrated 

Loved or hated 

Or whatever

It doesn’t really matter

Not on the deepest level anyway 

(And it doesn’t mean 

we aren’t still open to feedback 

and exploring our blind spots)

But we finally approve of ourselves

And accept ourselves

And love ourselves 

And feel safe inside of ourselves

So we don’t need to go “out there” for approval 

And the hunt for safety “out there” fades away

And we find the deepest safety “in here”

So when they laugh at us

Or dislike our expression

Or ridicule us 

Or try to shame us

We can smile

And have compassion 

And refocus 

And just keep walking the path

The path of authenticity

The path of ourselves

Jeff Foster