Begrijp me goed. Ik ben geen neo. En daarnaast nog alleseter. Ik kan de waarheid zien in het nieuwe testament, in het boeddhisme, in de Cursus in Wonderen, in mijn old time favorites, Krishnamurti, Osho en Ramana Maharshi. Maar zeker ook mijn eerste echte leraar Douwe Tiemersma. Ik kan genieten van Alexander Smit en Wolter Keers. Maar ik geniet ook van Nancy Neithercut en Wouter van Oord. Hoe kan dat?
Omdat ik in zie dat ik het niet weet, en dat er geen ik is die het kan weten. Ben jij er, dan is de waarheid en vrijheid er niet, is er ultieme vrijheid en waarheid, dan ben ik als geconditioneerde persoonlijkheid er niet.
In feite kan ik beschrijven wat ik ervaar, en besef ik dat ik dan toch echt maximaal een ervaring beschrijf. Ik geniet van mooie ervaringen. Maar iemand moet die ervaren anders is het geen ervaring. Samadhi is geen ervaring. Maar ook niet waardevol. Je wordt wakker en er is niets veranderd.
Is er iets ultiems ... Iets waarin alles wegvalt ... Is dat waardevol? Voor wie? Voor niemand ... ?
Dit soort overwegingen en inzichten laten mij accepteren dat ik in een staat ben die tussen niet weten en het doorzien van persoonlijke conditioneringen heen en weer zweeft.
Zomaar wat gedachten ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten