Waarom lees ik zo weinig over geluk binnen de Advaita.
Ik lees over zoeken, over richtingen.
Er is niets, niets te vinden, wordt geroepen.
Waar maar waarom zie ik het geluk er niet afspatten.
Ik kijk naar Nisargadatta, waar zie ik zijn geluk?
Ik lees Wouter, mooie stukjes, maar waar is de Liefde?
Ik lees Anthonie, ik zie mindstillness, maar zie ik de bliss?
Kijk ik naar mijn vriend Roy Rogers ... Ja, het geluk spat er vanaf! Dan lijkt de goede kant op te gaan. Dan is het echt.
Is Gelukzaligheid een aanwijzing, een pointer?
Ja, natuurlijk. Als inzicht niet tot geluk leidt waarom dan de eindeloze zoektocht.
Als neti-neti niet tot Ananda leidt is het voor jou van geen belang.
Maar als het je inzicht én Gelukzaligheid brengt, dan komen we ergens.
Ik probeer het te begrijpen en luister naar Youtube. Een interview van Patrick Kicken en Jim Newman. Neo-advaita. Misschien hoor of zie ik iets waarvan ik denk, het levert hem wat op. Of is de beloning dat de zoektocht wegvalt?
Er is geen individu meer, geen ik, geen probleem, alles is zoals het is, geen accepteren, geen niet accepteren, gewoon wat is, is, onmiddelijk nu, zijn. Woorden als Bewustzijn vallen weg, Liefde is slechts een begrip? Ik ga luisteren.
Sat-chit-ananda. Daar heb ik (vh) het over. Mijn gelukservaring is wat tussen mij en Tony Parson, Jim Newman of die Duitser staat. Zijn zien alles helder, zijn niets of alles, onmiddelijk, maar niet gelukkig. Daarom mijn vraag ... Mijn advies, wees gelukkig en de rest is toch niet waar of perceptie, conceptie. Er is geen Ik. Maar de ene niet Ik, het lichaam, is gelukkig, en de andere niet ik, ook een lichaam niet. Er is GEEN taak om mensen te laten zien dat er niets is en dat ze ongelukkig mogen blijven. 'Onze' 'taak' is mensen een kans op geluk te geven. Het zal duidelijk zijn dat ik in feite nergens toe behoor ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten