www.lifewithoutacenter.com
'VERTROUW NU DE DUISTERNIS'
Beste, beste vrienden,
Het is lang geleden dat ik je voor het laatst heb gemaild.
Ik denk dat het in juni was toen we elkaar voor het laatst spraken.
Er is zoveel gebeurd tussen toen en nu, nu en dan.
Ik denk dat het de grote toneelschrijver Tennessee Williams was die zei: "Tijd is de langste afstand tussen twee plaatsen...".
Zoals velen van jullie weten, heb ik het afgelopen jaar gevochten tegen een slopende ziekte die me bijna het leven kostte.
Misschien heeft het me wel gedood, of beter gezegd, degene die ik was 'vermoord'.
Ik ben niet meer dezelfde persoon. Toch voel ik me meer mezelf dan ooit.
Een totale ervaring van de helse sferen heeft me onherroepelijk veranderd.
Ik wil je updaten.
Om je binnen te laten.
*
Zo velen van jullie hebben gevraagd hoe het met me gaat. Laat me eerst zeggen dat ik BENEDEN dankbaar ben voor al je steun, je hulp, je donaties, je liefde, je gebeden, in deze ongelooflijk uitdagende tijd, echt waar. Ik voel me echt zo geliefd en gesteund. Ik heb gewoon de woorden niet om uit te drukken hoe je vrijgevigheid en warmte me hielpen om door de donkerste periodes van deze ziekte te gaan...
Ik plaatste een stukje over mijn medische reis op de inzamelingspagina 'Support Jeff' Gofundme die vrienden voor me hadden opgezet om mijn medische kosten en mijn herstel te helpen ondersteunen. (Nogmaals, mijn dankbaarheid kent geen grenzen. Laten we zeggen, ik heb vele uren snikkend op de vloer doorgebracht... Echt waar. Reinigende, dankbare, opgeluchte, warme en heilige tranen....)
Nou... Na deze intensieve behandeling in Duitsland voor chronische neurologische ziekte van Lyme, plus verschillende andere intensieve behandelingen, ben ik blij te kunnen zeggen dat ik goed lijkt te herstellen. Veel van mijn symptomen lijken te verbeteren of verdwijnen en ik heb het gevoel dat ik echt een hoek heb omgedraaid in mijn genezingsproces. Ik wil niet te snel spreken... Ik wil heel dicht bij dit proces blijven terwijl het zich ontvouwt...
Ik zal voorlopig nog even afstand nemen van het openbare leven - om het rustig aan te doen, mijn lichaam te eren, te rusten, te integreren, mezelf te voeden en voor mezelf te zorgen, en mezelf te laten verzorgen door goede vrienden, zoals Ik herstel van wat is geweest … laten we zeggen … een ware achtbaan voor gezondheid, op alle fysieke, emotionele, mentale en spirituele niveaus. Nederig, intens, soms angstaanjagend... en volkomen transformerend op elk niveau.
Ik ben naar de diepste en donkerste plekken in mezelf gegaan, naar gebieden van de psyche gereisd die echt ondraaglijk en onverdraaglijk leken, ontmoette de verborgen delen die snakten naar de heilige zegen van liefdevol bewustzijn. Ik heb de volslagen onuitsprekelijke gruwel van een rauw trauma meegemaakt, de pure ongelooflijke hel van de verlatingswond, de wanhoop en hopeloosheid van het vergeten kind, de angst en angst en hulpeloosheid van de bodymind die schijnbaar voor mijn ogen uit elkaar valt.
Ik heb mijn eigen fysieke, emotionele, psychologische, spirituele dood onder ogen gezien.
Niets kon me helpen. Geen techniek, geen verlichting, geen spiritueel proces, geen therapie, geen onderzoek, geen genezing. Ik had het gevoel dat ik verder was gegaan dan dat alles.
Neurologische ziekte van Lyme is wreed. Mijn hart gaat uit naar al mijn broeders en zusters die lijden aan deze zeer onbegrepen ziekte.
Ik heb staten van pure angst, ondraaglijke paniek, verlies van gevoel voor tijd en ruimte en grond en levenskracht overleefd, zonder garantie dat de ondraaglijke hel ooit zou eindigen. (Ik zou dit mijn ergste vijand niet toewensen, als ik een vijand had.)
Ik kreeg te maken met afschuwelijke suïcidale neigingen die me schokten en overspoelden, driften die me bijna vernietigden, me openbraken voor het leven, toen mijn hart eruit rukten en het opnieuw plantten, met nieuwe wortels gesmeed in nieuwe grond.
Ik ben opengebarsten voor een nog dieper niveau van mededogen voor mezelf, voor de hele mensheid, voor iedereen die zoekt en lijdt en verlangt naar een uitweg, voor alle kinderen van deze verschrikkelijke en wonderbaarlijke kosmos.
Ik begrijp de drang tot 'zelfmoord' nu beter dan ooit, het verlangen naar een uitweg, de drang naar eeuwige rust, slaap, thuis.
(Er is geen dood, alleen de dood van dromen.)
Ik begrijp beter dan ooit wat mensen drijft om zelfmoord te plegen.
Ik ben dankbaar en verbaasd dat ik er nog ben.
Dat ik het leven koos, of het mij koos, of beide of geen van beide.
Ik heb het beste en het slechtste van de mensheid gezien. Het beste en slechtste van de westerse en oosterse geneeskunde, en de beste en slechtste van de alternatieve geneeswijzen.
Ik ben getuige geweest van het schokkende geweld - ja, GEWELD - van spiritueel omzeilen, de verschrikkelijke pijn van ongeloof en bespotting en gaslit, en de vreugde en opluchting van echt geluisterd, geloofd, geëerd, gevalideerd, gezien, vastgehouden, bemind.
Ik heb de kern van heilige en goddelijke woede geraakt, dat gezonde en beschermende liefdevolle vuur dat vecht voor de waarheid en het valse vernietigt, dat geen bullshit tolereert, dat direct en onbevreesd voor zichzelf opkomt en zijn handen vuil maakt om datgene te beschermen wat het houdt van, redt de hulpeloze en vergeten en laat niemand achter.
Ik heb de verbazingwekkende wereldvormende kracht van het innerlijke kind gezien, een nog diepere vreugde ontdekt in mijn onhandigheid, mijn angstige delen, mijn onvolkomenheden, mijn fouten, mijn wankele en jonge en fragiele en naïeve en dwaze stukjes. God, ik hou zo veel van deze stukjes.
(Onze kwetsbaarheid zal ons redden! Onze wonden zullen ons genezen! De spiritualiteit van 'Liefde en Licht en Gelukzaligheid' heeft geen flauw idee.)
Ik ben tot aan de rand geweest, en over de rand, en ik wist dat ik nooit zou terugkeren, maar ik keerde terug.
Ik heb deze wereld verlaten en ben nu teruggekomen om je te laten weten dat je ALLES kunt overleven, zelfs je eigen dood.
Ik stierf om meer van het leven te ervaren, sprong in de leegteloze leegte om open te breken voor meer onbevreesdheid en diepere vreugde en liefde voor mezelf. Ik ben vernietigd en opgewekt, belachelijk gemaakt en gevierd, geruïneerd en herboren.
Ik ben zoveel dichter bij de liefde van mijn leven gekomen, Alice, een wijze en krachtige en mooie vrouw die me kan vasthouden en met me mee kan lopen, die mijn duisternis, mijn zwakheid, mijn angst en mijn schaamte honderd keer heeft gezien, en die het vermogen heeft om mij daar in liefde en begrip vast te houden. En ze laat me haar ook vasthouden, in haar kwetsbaarheid en in haar kracht, in haar vreugde en in haar verdriet. Onze innerlijke kinderen zijn net zo verliefd als onze volwassenen. Alice is wild en vrij en warm en eerlijk en creatief als de hel en ik ben dol op haar. Ze helpt me een betere man te worden, een beter mens, een betere dienaar, een sterkere genezer.
Ik ben gaan inzien dat alleen de waarheid ons bevrijdt, en dat de waarheid soms rauw en pijnlijk en plakkerig en rommelig en stinkend en diep ongemakkelijk is.
Ik heb ontdekt wie mijn echte vrienden zijn, ik heb degenen ontmoet die me kunnen ontmoeten, zie me, houd me vast, hoor me, zelfs in mijn pijn ... en ik heb degenen ontmoet die dat gewoon niet kunnen doen van waar ze zijn, zegen hen. Ik heb mensen meegemaakt die mij willen repareren, veranderen, mij willen adviseren, mij willen goeroeeren en in hun angst proberen te voorkomen dat ik ervaar wat ik zo hard nodig heb om te ervaren. Ik heb gezien hoe gevaarlijk het is om goed (slecht) advies te geven in plaats van het harde werk te doen om te eren waar iemand zich daadwerkelijk bevindt. En er is veel slecht advies, en er is veel angst en onbegrip over de duisternis, en toch zie ik nu de onschuld ervan in. Zegen iedereen die me probeerde te helpen. Zegen iedereen die het probeerde en faalde. Zegen me, voor het uitreiken en naar binnen reiken en verder reiken dan ik me ooit had voorgesteld.
(“Ik ben groot. Ik heb menigten.”)
Ik kom nu tevoorschijn, zoals we allemaal doen, dag na dag, stap voor stap, van moment tot moment, onmetelijk dankbaar om te leven, dankbaar voor het geschenk van het leven, dankbaar voor elke ademhaling, tien keer sterker dan voorheen, honderd keer nederig en klaar en bereid om te leren en opnieuw te beginnen vanaf het allereerste begin.
Ik weet niets meer... en toch weet ik meer dan ik ooit heb gedaan.
Ik ben weer een wijs kind.
Ik zal nu en voor altijd de waarheid spreken, en ik zal me voor altijd overgeven aan de wil van het leven.
Ik zal vechten voor menselijkheid en nederigheid - en humor - met mijn laatste ademtocht.
Ik zal zingen over een spiritualiteit die buigt voor onze fouten, die onze verlangens doordrenkt met empathie, die begrijpt dat we ALLEMAAL menselijk en broos en sterfelijk en prachtig onvolmaakt zijn, net zo goed als we zijn "Goddelijk puur bewustzijn dat nooit lijdt", evenveel studenten zoals we leraren zijn, pijnlijk gebroken net zoals we vreugdevol Ongebroken zijn.
En niemand van ons is immuun voor de Wil van het leven.
Ik zal de schande van onze kwetsbaarheid niet langer tolereren.
Ik zal liefhebben tot ik sterf en ik zal niet sterven omdat ik al gestorven ben en de dood keer op keer ben overstegen en ik zal je hand vasthouden zoals je de mijne hebt vastgehouden, en ik zal je nooit verlaten, mijn geliefden.
Ik zal deze hel nemen waar ik doorheen ben gegaan en het in goud veranderen en het aan de wereld aanbieden.
Dit is mijn heilige belofte.
Terwijl ik mijn leven opnieuw begin.
Een... adem... om... een... tijd.
Mijn hart is bij jullie allemaal en ik hoop snel weer bij jullie terug te zijn - vernieuwd, nieuw leven ingeblazen, geregenereerd, nieuw leven ingeblazen, opgewekt en nieuw leven ingeblazen.
Dat is mijn wens.
Ik houd van je,
Jeff x
PS Onderstaand....
Op de bovenste foto zie ik dat ik in juni een procedure onderga die plasmaferese wordt genoemd in de Duitse kliniek...
De middelste foto is eveneens genomen tijdens een intensieve behandeling in Duitsland. Ik was doodsbang en meer dan uitgeput, maar slaagde erin deze glimlach...
De derde foto is vorige maand genomen in het VK.
Wat een reis is dit geweest....
EEN ODE AAN DE KLEINE BINNEN
door Jeff Foster
Ik heb de ruïnes van de verloren stad van mijn jeugd opgegraven en ik ontdekte dat mijn innerlijke kind daar begraven lag.
Ik hoefde hem niet te genezen want hij genas mij, verhief mij tot de hoogste plaatsen en gaf mij de Naam boven alle andere namen.
Mezelf.
Ik ben door de doden uit de dood opgewekt en nieuw leven gegeven door degenen die ik in mijn onwetendheid had verraden en beledigd.
Dat lijkt mij de definitie van genade.
Er is zoveel schoonheid en helende kracht in de nacht en mist, mijn liefste, in de destructieve impuls en de tijdloze tragedie van de vergetenen en de eenzamen.
We zijn veel, veel jonger dan we in onze overmoed dromen en we zijn veel groter dan we ooit zouden kunnen weten.
En ik zeg je nu - Liefde is het enige antwoord.
Ja, liefde is het enige en definitieve antwoord.
Het wekt de doden op, lacht af en toe en strekt zijn armen wijd uit in kinderlijke verwachting naar de grote moeder.
-JF.
VERTROUW NU DE DUISTERNIS
Als je verdwaald bent.
Als niets meer zin heeft.
Als al uw referentiepunten
zijn ingestort.
Als het oude leven nu afbrokkelt.
Als de geest mistig, moe, druk is.
Als het organisme is uitgeput
en verlangt naar rust.
Feest vieren.
Vertrouwen.
Dit is een overgangsritueel,
geen fout.
Je bent aan het genezen
op je eigen originele manier.
Neem nu contact op met de grond.
Ademen. In uit.
Maak plaats voor de bezoekers:
Het verdriet, de twijfel, de angst, de woede.
Een oude leegte -
Ze willen gewoon gevoeld worden.
Ze willen er gewoon doorheen.
Je bent een vat, geen gescheiden zelf.
Je bent een lucht, niet het voorbijgaande weer.
Een oud leven valt weg.
Er wordt een nieuw leven geboren.
Anderen begrijpen het misschien niet.
Maar toch vertrouwen.
Feest vieren.
Neem contact op met de grond.
- JF
"Stop met proberen jezelf te genezen, jezelf te herstellen, zelfs jezelf wakker te maken. Loslaten van loslaten. Stop met proberen de film van je leven vooruit te spoelen. Het wordt zo vermoeiend, nietwaar, altijd proberen daar te komen, een toekomst najagen die nooit lijkt te komen, leven van tweedehands beloften. Buig in plaats daarvan diep voor jezelf zoals je werkelijk bent. Wees hier. Eer deze huidige scène in de film. Je pijn, je verdriet, je twijfels, je diepste verlangens, je angstige gedachten zijn geen fouten en ze vragen niet om genezing. Ze vragen om vastgehouden te worden. Hier, nu, lichtjes, in de liefdevolle armen van het huidige bewustzijn…” – Jeff Foster

Geen opmerkingen:
Een reactie posten