HET WORDT GEZIEN, MAAR ER IS NIEMAND DIE HET ZIET
Een interview met Tony Parsons
Tony: In de bijeenkomsten is een van de vragen die ik steeds krijg: "Dus wat je zegt is dat ik niets kan doen en dat ik geen verantwoordelijkheid heb?". En ik blijf herhalen: nee, ik zeg niet dat je niets kunt doen, want dat zou impliceren dat er iemand is die niets kan. Maar de realiteit is: er is niemand. Dat is iets heel anders.
Veel zogenaamde Advaita-mensen haten deze boodschap gewoon. Ze komen steeds weer terug op het argument dat wat ik zeg luiheid bevordert, dat het verschrikkelijk, vreselijk is om te zeggen. Ze begrijpen niet wat er in wezen wordt gezegd, en dat is dat er geen keuze is, er is geen vrije wil. Er is niemand. Ze geloven totaal en volkomen nog steeds in de realiteit van individuele keuze. Voor hen om te horen dat er niemand is ... het is onmogelijk voor hen om dat te horen. Dus ze zullen blijven argumenteren in dualiteit.
Je maakt een onderscheid tussen ontwaken en bevrijding.
We worden afgescheiden en nemen al op zeer jonge leeftijd de gedachte “ik ben een afgescheiden persoon” aan. En op dat moment van scheiding begint het zoeken. We zoeken naar dat wat we denken te hebben verloren. En dus groeien we op in een wereld waar ons wordt geleerd ons in te spannen en ons leven te laten werken, en dan is het mogelijk dat we op zoek gaan naar iets anders dan succesvol zijn in de wereld, en verlichting is een van de dingen waar we voor gaan. Verlichting is een andere manier om succesvol te zijn.
Emoties komen nog steeds naar boven.
O absoluut. Alles kan gebeuren. Niets wordt ontkend. Het verschil tussen de bevrijde, of liever: bevrijding, en individualiteit is dat wanneer een emotie als woede opkomt, deze voor niemand opkomt, maar er is altijd een individu die denkt dat het zijn woede is; dat hem overkomt, dat hij het bezit.
In individualiteit is er altijd een eigendom van alles. In bevrijding is er niemand die de woede bezit, maar toch kan de woede opkomen, zoals het eerder voor niemand deed. In individualiteit blijft de zogenaamde persoon denken dat het hem overkomt. Bij bevrijding is het gewoon woede, die niemand overkomt.
Is er dan niet nog een subtiele dualiteit aanwezig, want aan de ene kant is er ego-gerelateerde woede, en aan de andere kant is er iets dat hiervan getuige is.
Nou, zo voelt het, maar in de bevrijding is er geen getuige. Dat is over. Bij het ontwaken kan er een getuige zijn, en zelfs vóór het ontwaken kan er een getuige zijn, maar in de bevrijding is er niet eens iets dat zich bewust is van manifestatie. Er is gewoon zijn, wat er ook is.
En dit is niet te begrijpen…..
Nee, het is een totaal mysterie. En natuurlijk druist het in tegen de meeste leringen, die leren dat er in verlichting geen woede is, geen denken.
[Eva Reece]
IT IS SEEN, BUT THERE’S NO ONE SEEING IT
An interview with Tony Parsons – [excerpts]
Tony: In the meetings, one of the questions I keep getting is: “So what you’re saying is that I can’t do anything, and that I have no responsibility?”. And I keep on repeating: no, I’m not saying you can’t do anything, because that would imply that there’s someone who can’t do anything. But the reality is: there is no one. That is something totally different.
Lots of so called Advaita people just hate this message. They keep coming back to the argument that what I’m saying promotes laziness, that it’s a terrible, awful thing to say. They don’t comprehend what’s basically, fundamentally being said, and that is that there is no choice, there is no free will. There is no one. They totally and utterly still believe in the reality of individual choice. For them to hear that there is no one….it’s impossible for them to hear that. So they’ll go on arguing in duality.
You make a distinction between awakening and liberation.
We become separate and take on the thought “I am a separate person” from a very early age. And at that moment of separation, seeking starts. We seek for that which we think we’ve lost. And so we grow up in a world where we’re taught to endeavor and make our lives work, and then it is possible that we begin to look for something other than being successful in the world, and enlightenment is one of the things that we go for. Enlightenment being another way of being successful.
Emotions still keep popping up.
Oh absolutely. Anything can happen. Nothing is denied. The difference between the liberated one, or rather: liberation, and individuality is that when an emotion like anger arises, it just arises for no one, but all the time there’s an individual who thinks it’s his anger; that happening to him, that he owns it.
In individuality there’s always an ownership of everything. In liberation there’s no one that owns the anger, but still the anger can arise, as it did before for no one. In individuality the so ¬called person keeps thinking it’s happening to him. In liberation it’s simply anger, happening to no one.
Isn’t there still a subtle duality present then, because on the one side there is ego ¬related anger, and on the other hand there’s something witnessing this.
Well, that’s how it feels, but in liberation there is no witness. That’s over. In awakening there can be a witness, and even before awakening there can be a witness, but in liberation there isn’t even something that is aware of manifestation. There is just being, whatever is.
And this is not comprehensible …..
No, it’s a total mystery. And of course it goes against most teachings, which teach that in enlightenment there is no anger, there is no thinking.
[Eve Reece]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten