Lopen als metafysische bezigheid

Door het lopen kom je een hoop mensen tegen. Allerlei mensen. Meestal leuke. Een enkele keer niet. Het eerste is prettig, het tweede is leerzaam. Omdat je bij mensen thuislaapt heb je veel contacten. Je hoort veel, komt in heel veel huizen. Je merkt dat mensen veelal hetzelfde zijn en dat we moeite doen ons te onderscheiden, we lijken daardoor verschillend maar zijn het niet echt. Hoe doe ik dat? Wie ben ik eigenlijk?

Het lopen zelf, in de kou en de wind, met pijn in je schouder, knie of voet, maakt je bewust van je lichaam. Kwetsbaar en toch krachtig. Ben jij dat lichaam? Val jij samen met je lichaam? Of ben eigenlijk niet bestaand als persoon, als ego, anders dan een tijdelijke gedachtenstroom vastgehouden door het geheugen om er 'jou' van te maken.

Lopen kan soms makkelijker gaan met een mantra. So-Ham bijvoorbeeld. Heeft dat invloed op jouw wezen? Hoe werken al die dingen op elkaar in?

Ben je anders als je loopt? Het lichaam loopt, wat doe jij?