Het oorspronkelijke licht.

Uit een Advaitagesprek met Douwe Tiemersma. Hoorneboeg 8 oktober 2005

Je bent zelf dat oorspronkelijke licht (2)

Het is dus belangrijk om dat hele felle licht te herkennen. Het is het oorspronkelijke licht van de big bang of het uiteindelijke wanneer het heelal weer terugkeert naar de oorsprong. Het is het licht van de bliksem die inslaat, dwars door de persoon heen. Het is het licht van het zwaard van Shiva die je letterlijk een kopje kleiner maakt. Dus wanneer dat hele felle licht duidelijk is, laat het dan maar komen en dan is het ook duidelijk dat je er mee samenvalt.

Dat gebeurt ook na het overlijden van de persoon?

Dan heb je misschien eerst nog wat andere processen, maar uiteindelijk wel ja.

Dat is wel heel summier gezegd.

Je zult dit moeten herkennen wil ook die zijnservaring er komen dat je niet onderworpen bent aan de dood. Dan werkt het door. Zie dat die ervaring van dat lichaam en de materiële wereld een illusie is wanneer je daarin gelooft alsof dat de echte werkelijkheid is. Als de herkenning van die oorspronkelijke ontploffing er al geweest is waarbij alles verteerd is, dan krijgt geen enkele vorm, geen enkele materiële of energetische vorm meer het karakter van de echte werkelijkheid. Voor zover die vormen er zijn, zijn ze er maar die vormen en namen komen op en ze verdwijnen weer. Op een gegeven ogenblik blijkt dat de bouwwerken die je zelf hebt gemaakt, de standbeelden die je zelf hebt opgericht, zomaar ineens uiteen vallen. Jerommeke geeft een reus een keiharde stomp en dan lijkt het even of er helemaal niks gebeurt, die man zelf heeft het ook nog niet door, maar even later: psssssjjj… Zo schijnen individuele zieltjes het ook nog niet door te hebben dat ze zijn overleden wanneer er ineens een ongeluk gebeurt. Zoiets als bij amputaties: dan lijkt er ook niets veranderd te zijn. De dood is een volledige amputatie. Alles gaat in zekere zin nog voort, maar het is doorzichtig, het heeft niet meer die zwaarte. Het is ruim en doorzichtig, het kan zo uit elkaar vallen. In feite valt het voortdurend uit elkaar. Af en toe klontert weer iets samen, maar daarna valt het weer uit elkaar. Het lost op. Als je in slaapt valt: de vormende kracht wordt losgelaten en alles lost op. Maar je kunt je dat bewust zijn, je kunt dat herkennen. Het laatste wat er nog herkend kan worden is het licht. Als er weer een kosmos gaat ontstaan, is het eerste: licht. Het licht wordt aangedaan en dan komt het toneelstuk.

Gebeurt dat spontaan, dat het licht aangedaan wordt?

Voor zover het vanuit dat niveau duidelijk wordt is het totaal spontaan, gaat het vanzelf. Voor zover er een zelf is dat daar in duikt, dan wordt het daar intern weer ervaren als de grootste werkelijkheid, heel serieus. Maar het is duidelijk: op dat diepe niveau zal die herkenning er moeten zijn zodat het werkelijk gaat doorwerken. Die herkenning zal er zeker moeten zijn wanneer dat licht zo ontploft dat letterlijk alles doorzichtig wordt als in een negatief. En natuurlijk is het goed wanneer je langzamerhand in het leven of bij het sterven in het licht terecht komt. Waar het hier om gaat is dat je dat nu al heel duidelijk herkent, zodat er geen lijden meer is in die tussenperiode, want je herkent jezelf al als dat oorspronkelijke licht. Die absoluutheid zal erbij moeten komen. Of dat min of meer op een verschrikkende wijze plaatsvindt of niet, dat maakt niet uit. Het gaat er werkelijk om dat die radicalisering herkend wordt. Anders dan blijft het iets van: ‘oh, het is zo fijn om in het licht te wandelen’. Maar op een gegeven ogenblik gaat dat licht zich verder openbaren. Zie je dat dan ook resten van persoonlijkheid van die ik persoon verdwijnen, verbrand worden, oplossen? Dat dan die zuivere sfeer over blijft, zonder vorm? Het is belangrijk dat dat heel duidelijk is, dat je dat herkent, ook al zet die wereld van vormen zich nog een tijdje door, of zet het leven zich nog een tijdje door. Zelf blijf je primair die oorspronkelijke sfeer, van licht waaruit van alles ontstaat en waar alles weer in terugkeert. Dus laat dat licht van jezelf zo maar door werken, op bewuste wijze.