Ga verder terug, verder terug, verder terug. Zie je dat het licht van het bewustzijn samen gaat vallen met het licht van het hart? Als je maar ver genoeg naar achteren gaat dan zie je dat die lichten naar elkaar toegaan en samen gaan vallen. Als je dat werkelijk zo kunt ervaren dan ervaar je ook dat het een soort kernfusie is. Dan ervaar je dat het een geweldig sterke energie is, een ontzettend scherp, wit licht. Het witte licht van de bliksem, het witte licht van de kernfusie.
Ervaar je dat zo alles wordt opgeblazen door dat witte licht van duizend zonnen? Ervaar je dat er geen enkel stukje ik meer overblijft? Dat je zelf opgaat in het licht? Alles wat niet dezelfde kwaliteit heeft als dat licht, verdampt in de hitte. Zo verdampt ook het zelfzijn in dat grote. Je bent zelf dat oorspronkelijke licht, die eerste energie van de big bang. Daar komt alles uit voort, daarin keert alles terug. Wat is er dan nog over? Misschien een kosmos waarin af en toe nog wat samenklontert, maar het zijn meer beelden die zich af en toe eventjes samenstellen en weer uit elkaar vallen. Het oorspronkelijke licht blijft op de voorgrond aanwezig en je blijft het zelf, alles doordringend. Wat er ook opkomt, het komt voort uit dat oorspronkelijke licht. Door dat licht wordt alles ook weer vernietigd. Dat licht van Shiva ben je zelf. Dat intense, alles verterende vuur ben je zelf. Je kunt eerst misschien nog de notie hebben dat je in dat vuur komt, dat je in dat vuur aanwezig bent maar dan komt het oplossen. De laatste vormen van jezelf lossen op. Dus dan wordt alles blanco en toch is er intern een weten van. Het is een intern aanwezig zijn in het licht van de droomloze slaap, die lichte sfeer van de droomloze slaap. Is dat duidelijk? Oneindigheid van leeg licht dat jezelf bent, verder niets. Laat die dimensie open. Laat het aanwezig blijven. Ook wanneer er weer vormen komen.
Dat oerlicht heeft geen eigenschappen?
Nee, behalve dat het licht is en dat het heel intens is.
Maar het is toch energie?
Het heeft als licht nog energie, maar het is heel ijl en het is leeg.
Maar dat woordje intens…
In een bepaalde fase moet het heel duidelijk zijn dat dat oorspronkelijke licht een geweldig grote intensiteit heeft, zoiets als een atoomontploffing.
Daar moet je lichaam maar tegen kunnen.
Ik kan er niet tegen. Het verwondert me dat ik nog dingen zie. Je weet hoe dat ging in Hiroshima: er zijn beelden, mensen en ineens: paf, weg. Die intense hitte, dat licht.
Douwe, de vergelijking met Hiroshima vind ik niet zo aantrekkelijk. Je hoort toch ook vaak in allerlei yoga-tradities dat het heel geleidelijk gaat via het licht in de chakra’s en dan zo langzamerhand omhoog.
Dat trekt je meer aan…
Ja, heel rustig opbouwend.
Dat is duidelijk.
Kun je nog iets meer zeggen over het verschil: dat geleidelijke dat mij meer aantrekt en dat plotselinge dat jij een beetje propageert?(gelach)
Het is een verschillende benaderingswijze, dat is duidelijk. Dat het gedeeltelijk om hetzelfde gaat is ook duidelijk. Het punt bij de Advaita is dat het niet zozeer gaat om een geleidelijke ontwikkeling door al die chakra’s heen. Het is veel meer een herkennen van een diepte van dat eigen zelfzijn waarin dit speelt. Dat is de Advaita benadering. Die chakra benadering is zoiets als: ik sta hier en ik heb het idee dat de verlichting daar op dat hoogste niveau zit een dan ga ik daar zo langzamerhand naar toe klimmen, er wordt iets uitgezuiverd en dan kun je misschien de volgende stap maken, enzovoort. Maar zo werkt het niet. Hooguit kan dat dienen om de zaken wat opener, wat relaxter te maken. Vroeg of laat zal er werkelijk iets moeten gebeuren en wanneer je het in die chakra terminologie wilt benoemen dan is dat iets op het Sahasrara-niveau (kruinchakra) En dan heb je hetzelfde.
Het lijkt mij plausibel dat je toch een soort voorbereiding nodig hebt van een paar of misschien tienduizend levens.
De mensen die hier komen hebben die voorbereiding blijkbaar allemaal al gehad.
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten