Je leest teveel

D.T.: Ik zei: je leest veel te veel en je maakt daar een bepaalde voorstelling van die nergens op slaat. Die woorden zoals sterven kun je gebruiken, maar zie waarop ze slaan. Jij gaat ze meteen een vorm geven vanuit je beperkte ik: dan donder ik in de leegte en dat vind ik helemaal niet prettig. Het is eigenlijk levensgevaarlijk om dingen te lezen, juist omdat je er bepaalde voorstellingen van gaat maken waardoor je jezelf laat vastzetten. Dus als je nu terugkeert naar jezelf en zegt: ik neem niks anders aan, ook niet wanneer ik nog eens een boek lees of wanneer ik iets hoor; ik neem niks anders aan van anderen dan datgene wat ik zelf vaststel. Dan heb je een punt bereikt waarin je zelfstandig bent. ‘Hier blijf ik zitten en hier zie ik de dingen op heldere wijze. Nu komt er meer ruimte en dat is positief. Dat stel ik zelf vast. Laat het zo maar verder gaan.’ Dan ben je er continu zelf bij. Het blijkt dat je steeds minder vormen krijgt, ja. Maar daarbij kom je steeds meer tot jezelf en zie je een steeds grotere eenheid met alles. Dat is een heel positief gebeuren. Je komt meer tot je ware aard. Blijf alleen maar vaststellen: nu, nu, nu, nu, nu. Er komt steeds minder vorm van jezelf. Je wordt steeds ruimer. Wanneer je steeds ruimer wordt - het gaat maar steeds door - zie je op een gegeven ogenblik dat je alles bent.