Haat, Hamas en Liefde (Victor Hooftman)

In La Verna was het makkelijk. Lopend door het sprookjesachtige bos met de kleine cyclamen, grotten, rotsen en mossen. Zittend in de grot waar Franciscus van Assisi zijn stigmata kreeg, met Hetty die een foto nam, makkelijk.

De stilte en liefde. Geen probleem. Maar dan. Je bent thuis en barbaren vallen plunderend, dodend, verkrachtend, Israël binnen. Vrouwen worden door de straten van Gaza gesleept, 1 jarige kinderen, net zo oud als ons buurmeisje nu, worden ontvoerd en in kooien opgesloten, oma van 90 neergeschoten, en huizen met bewoners erin in de fik gestoken. Jongeren dansend in de woestijn, worden met honderden afgeslacht. Dan verdwijnt de liefde en komt de haat. Hou hem maar eens buiten.

Alles van waarde is weerloos. Dat is het probleem. Hoe verdedig je iets weerloos zonder de waarde teniet te doen? De haat tegen de terroristen zoekt een uitweg. Maar die is er niet. 

Wat je kan veranderen, moet je veranderen. Wat je niet kan veranderen, moet je loslaten. 

Langzaam komt de liefde en stilte weer in beeld. Tot het volgende journaal, tot het volgende inlevingsmoment. En toch, weer terug naar de liefde en stilte. Je bent het nooit kwijt. De haat verduistert het slechts. Het is er altijd. 

Ego leeft van angst, dat houdt het ego in stand. De functie van het ego is jou te laten overleven. In deze tijden van geweld, angst en oorlog neemt het ego het over. Overleven. Alles versmalt, bewustzijn vernauwd. Maar bewustzijn is van nature breed en allesomvattend. Als de vernauwing wegvalt is de liefde er ook weer. Wordt de haat waargenomen voor wat het is. En kan weer losgelaten worden. 

Een oplossing voor deze verschrikkingen van geweld is er niet, nu. Als jij verandert verandert de wereld. Dat is de richting. Luisteren is de oplossing. Ik denk niet dat ik het nog mee ga maken, vrede in de wereld. Maar vrede in mijzelf is al heel wat.