Populaire berichten
-
Jan van Delden 27 maart 1951 - 14 november 2024 De liefde kennen is de liefde zijn In Memoriam Jan van Delden (27 maart 1951 – 1...
-
Ik wens je geluk. De levensomstandigheden hebben we niet in de hand. Maar of ik gelukkig ben of niet, dat is mijn vrije keus. Zeker, het lev...
-
Leonard Cohen: "Meditation is not what you think. You sit in absolute silence and your mind starts going over all your movies. During t...
dinsdag 20 december 2011
Een baby, o help!
Gisteren werden we gebeld, de hulptroepen werden verwacht. Er werd een leuke baby van nog geen maand gebracht bij een vriendin van ons. Moeders ging naar de tandarts in onze mooie stad van vestiging. Even oppassen dus. Geen probleem toch, gebeurt aldoor.
Met dit kleine verschil dat wij, geen van allen, ooit verder gekomen zijn dan katten, witte muizen, woestijnratten en kleine hondjes.
Wij kwamen binnen, met sleutel, want vriendin durfde de deur nog niet open te doen met baby, wie weet zou het gaan huilen. Zij zat daar, wat onwennig met een echt schatje op haar schoot, een knap kindje met rossig haar. Het viel me op dat de baby een beetje vaag de ruimte in staarde, maar dat schijnen ze allemaal te doen op die leeftijd, dat wees dus niet op geestelijk onvermogen of iets dergelijks.
De baby moest afgekolfde moedermelk krijgen. Dat leek geen probleem, baby's drinken graag. Moeders gaf genoeg melk voor de hele Derde Wereld en had inmiddels cup H. Ik wist niet dat ze bestonden die cup's, maar later bij het echte melk geven zag ik het, echt best wel groot, zo'n H.
Maar goed, wij gaven geen borst maar de fles toe Mamma er niet was, baby wilde wel drinken maar er ging maar niets uit het flesje. Wat bleek, de dop zat er nog op. Wat een blunder, we spraken snel af het niet tegen de moeder te zeggen om niet voor schut te staan. Maar nog steeds kwam de melk niet echt, al konden we dat niet precies weten. Hoeveel zat er ook weer in dat flesje?
Af en toe huilde de baby, maar als we een zingende hond aanzette, die kerstliederen voordroeg en tegelijkertijd klapperde met zijn lange oren, hield dat weer op. Kortom, alles ging wel goed.
Wel wachtte we met smart op de moeder, want je weet niet nooit hoelang zoiets goed gaat natuurlijk.
Moeder kwam de deur weer in en ze moest nog 2 keer terugkomen naar de tandarts. O help. En wat bleek, het flesje had niet één maar twee sluitingen. Als je de fles opendraaide zat er binnen nog een sluiting, onder de dop dus. Nou ja, nou vraag ik je. Nou, ja, voor de volgende keer weten we dat. De baby dronk nu aan de echte borst snel zijn maagje vol en viel in diepe slaap.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten