Je wilt om de een of andere reden in vrede verkeren met jezelf. Waarom kun je niet in vrede zijn met jezelf? Dat is wat ik je het allereerste vraag. Waarom moet het altijd morgen zijn of overmorgen? Hetzelfde geldt voor de buurman en voor zijn buurman; dat is de wereld, begrijp je? Ieder individu zoekt zekerheid voor zichzelf en dus kan er geen zekerheid in deze wereld bestaan. Niet dat ik pessimistisch ben of cynisch, maar dit is de feitelijke realiteit van de wereld. Wat je tot dusver ondernomen hebt, heeft je geen enkel goed gedaan!
Dit is mijn standpunt, dus waarom blijf je maar bezig en hopen dat op de een of andere manier -misschien door de hulp van iemand of door een wonder - het mogelijk voor je wordt in vrede met jezelf te leven? Dat is mijn vraag. Je probeert wat dingen. Er zijn zoveel technieken en zoveel methodes en systemen die je worden aangeboden door zoveel lieden, nietwaar? Zij mogen dan misschien allemaal professionele goeddoeners zijn en het beste met je voor hebben, maar niets heeft jou werkelijk geholpen.
Hoe zit dat? WAAROM PLAATS JE HIER NIET EEN HEEL GROOT VRAAGTEKEN? Misschien is er wel iets niet in orde met ze! Want je kunt niet altijd maar jezelf de schuld blijven geven, straffen en je armzalig blijven voelen. Misschien is het hele systeem, inclusief de leraren die er verantwoordelijk voor zijn, wel fout! Hou op zijn minst die mogelijkheid open: dat ze het bij het verkeerde eind kunnen hebben! Ik zeg je: ze zijn fout, ze deugen niet, want ze functioneren niet, realiseer je je dat wel?!
Je bent niet eerlijk tegenover jezelf. Je kunt oneerlijk zijn in deze wereld, dat zal je wellicht wat voordeeltjes opleveren, maar je kunt niet oneerlijk zijn tegenover jezelf. Het werkt niet wat die goeroes je allemaal vertellen. Maar nog steeds heb je hoop dat je het de volgende keer op de een of andere manier wel voor elkaar zult krijgen. Ondertussen ben je het tegenovergestelde: 'Je zult een vriendelijke mens zijn, vol van liefde, vol van medeleven...'. Wanneer? MORGEN!
Zo is juist datgene wat je hoopt en wat je aan het doen bent verantwoordelijk voor het tegenovergestelde, namelijk je ellende. Begrijp je dat? Het is juist de ongelukkige mens die gelukkig wil zijn; een gelukkig mens heeft niet het verlangen gelukkig te zijn. De kwestie van ongelukkig zijn komt dus helemaal niet op zolang je niet zoekt naar geluk!
Wat ik al die jaren dat ik hierover spreek probeer duidelijk te maken, is dat ons zenuwstelsel geen enkele sensatie kan verdragen langer dan de natuurlijke duur van die sensatie. Of het nu plezierige sensaties zijn of pijnlijke, door erover te denken probeer je de duur van bepaalde sensaties te verlengen. Maar je kunt daar nooit werkelijk in slagen. Je creëert op die manier een probleem voor dit lichaam! Daarom blijf ik erop hameren dat onze pogingen de problemen op te lossen op het niveau van het psychologische en religieuze denken juist het probleem is! In feite zijn het fysiologische problemen.
Alles, elke emotie, zoals boosheid, jaloezie, haat en welke je verder nog hebt, zijn neurologische problemen en jouw poging ze op een psychologisch of ethisch niveau op te lossen, zal niet slagen. Je wilt dus de duur van een plezierige sensatie verlengen, maar waar het op uitdraait is pijn! Niet dat pijn de plezierige sensatie volgt, maar wat je plezier noemt (en pijn) is werkelijk de pijn! Het maakt verder niet zoveel uit hoe je het wilt noemen, pijn of plezier of genot - dit is wat er feitelijk gebeurt: je blijft zitten met de pijn, en niets anders!
En deze pijn, waar bestaat die? Die bestaat niet op een of ander etherisch niveau - die is hier, die is deel van het lichaam. Dus het lichaam moet deze last dragen en daarom kun jij de problemen in het geheel niet oplossen. Het lichaam moet ze verwerken, en het kan dat heel intelligent en heel succesvol als je het lichaam maar de kans geeft. Jouw verlangen om die problemen op het een of andere niveau tot een oplossing te brengen zal niet gehonoreerd worden. Het blijft bij je hoop, en dat is alles. Je kunt dit niet loslaten- wat dat betreft ben je werkelijk verdoemd, weet je dat wel? Er is immers niets dat je kunt doen. Maar je kunt dat niet accepteren, want het instrument dat je daarvoor gebruikt is het denken en dat denken kan dit niet accepteren omdat het altijd resultaten voor je heeft geboekt.
Jij bent wat je bent door al die zaken die het denken voor je heeft geproduceerd, en dat heeft jou heel wat tijd en inspanning gekost. Zo ga je er ook vanuit dat elk resultaat door middel van dit mechanisme van het denken noodzakelijkerwijze tijd kost. En het is dit principe dat de hele zaak ver van je afschuift en zegt: 'Deze situatie is hopeloos, we hebben tijd nodig!' Want 'tijd' heeft bij alle voorgaande situaties geholpen om resultaat te bereiken.
Je kunt niet anders dan interpreteren wat ik zeg. Dat is onontkoombaar, want dat is het enige wat je met het instrument van het denken kunt doen. En je hebt geen ander instrument. Het is ook hetzelfde instrument dat het fenomeen 'intuïtie' heeft uitgevonden, en het 'intuïtief-begrijpen' en noem verder al je verhevenheden maar op!
Dus alles wat jij kunt doen, is de zaken begrijpen op het niveau van denken. Er bestaat geen ander niveau van begrijpen en aangezien je poging dit te begrijpen je in het geheel niet heeft geholpen, blijf je alsnog hopen dat op de een of andere manier dit instrument je toch van dienst zal zijn om de zaken te begrijpen: misschien morgen, volgende keer, dinsdag, woensdag, volgend jaar, hm? Het kan slechts van dit soort verwachtingen repeteren. Dus: DIT IS NIET HET INSTRUMENT OM WAT DAN OOK TE BEGRIJPEN!
Dat is het eerste wat tot je moet doordringen, dat dit niet het instrument is. Zonder zelfs maar te piekeren over een ander instrument. 'Dit is niet het instrument', dat is genoeg! En als dat werkelijk de situatie is waarin je je bevindt, valt er dan nog iets te begrijpen? Nee, er valt niets te begrijpen!
Je leven schijnt geen enkele betekenis te hebben dus ga je op zoek naar een betekenis, ga je op zoek naar een doel. Zolang je op zoek bent naar een doel en zolang je op zoek bent naar een betekenis in je leven, zul je rusteloos ronddolen. 'Er moet toch iets zinvollers te doen zijn, iets met meer inhoud, iets interessanters dan wat ik nu aan het doen ben!' zeg je tegen jezelf. En het enige wat je kunt doen is jezelf veranderen, hm? Maar in werkelijkheid is er van verandering geen sprake, realiseer je je dat wel? De enige verandering vindt plaats in die denkstructuur van je; je begint anders te denken en daardoor de dingen anders te voelen, anders te ervaren. Aan de basis is alles echter precies zoals het was. Je kunt je kleren veranderen en de meest modieuze kleding dragen om maar 'in' te zijn, van binnen ben je nog steeds dezelfde. Het willen begrijpen van dingen is alleen van nut om dingetjes in jezelf te veranderen. Maar wat wil je veranderen en waarom? Dat zijn de twee grote vragen. En als je daarop ingaat ben je bezig met het verleden, altijd het verleden. Er is niets dat je kunt doen om het verleden te veranderen. In de hoop de dingen te veranderen in je toekomst, blijf je zitten met dit ellendige heden, wat in feite het verleden is.
Het verleden is altijd in werking. Als dit verleden tot een einde komt, kom jij tot je einde! Dat is de reden waarom jij dat nooit zult toestaan, hoe hard je het ook probeert. Het verleden zit overal in je. Elke cel in je lichaam is ervan doodrongen. Elke zenuwvezel is erbij betrokken. Het verleden heeft dit lichaam zo totaal onder controle dat het dit niet zal laten gaan. Het verleden zal niet tot een einde komen door welke inspanning van jou dan ook of door welke wilskracht dan ook! Hoe meer inspanning je erin steekt, hoe meer wilskracht je gebruikt, des te sterker wordt het. In dit proces vergaar je heel wat inzichten, maar elk inzicht pantsert dit verleden. Het helpt je op geen enkele manier iets te begrijpen en je aldus te bevrijden van wat dan ook. Elk inzicht dat je verkrijgt door je onderzoek versterkt en verstevigt dat.
Dus ... wat moet je aanvangen in zo'n situatie? NIETS NIEMENDAL! Dan loopt de zaak af. Niemand, geen macht in de hele wereld kan je helpen, punt uit! Dus zolang je afhankelijk bent van enige instantie buiten je blijf je hulpeloos. Als dit eenmaal duidelijk is begrepen, is er geen hulpeloosheid meer, dan bestaat je hulpeloosheid niet langer. Dan weet je werkelijk niet wat te doen. In die situatie moet je verzeild raken, van werkelijk niet meer weten wat te doen. En als je verwacht dat er iets zal gebeuren door wat je dan noemt je 'helderheid van denken', of in je 'meditatie' of iets dergelijks, dan ben je voor eeuwig verloren! Want dat is niet de ware helderheid [...]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten