Uit Satsang 3-10-2009; Douwe Tiemersma

Ik heb al eens vaker gezegd, hoe eerder ik de kerk leegpreek des te beter. Want het gaat werkelijk om het herkennen van jezelf, o, zo zit het. Laat het maar weer heel eenvoudig worden, heel simpel. En wanneer er dan nog overgangen zijn, die overgangen gaan dan helemaal vanzelf.. Zoals het slapen gaan....

... Die oude indentiteit geef je op, er is een overgave aan die sfeer van stilte en ontspanning. En het gaat vanzelf. Waarom heeft de ene mens veel moeite met doodgaan en de andere niet?

In structuur is dat dezelfde situatie. Als al die overgangen nu op een natuurlijk manier mogen verlopen is er helemaal geen probleem. In zoverre er een ik-identiteit is die beperkt is, is er wel een probleem. Want het ik met zijn beperkte vorm wil zich handhaven. Dus dan heb je niet die overgave, niet zo gemakkelijk in ieder geval.

In die natuurlijke overgave naar die natuurlijkheid zie je dus dat al die beperktheden verdwijnen. Je ziet ook dat het idee van die overgave alleen maar aanwezig was vanuit die beperkte positie. Maar in de realisatie, meteen is het duidelijk, dit is het, was het altijd al. Dus niet alleen die waarheid van die vroegere identiteit was een ilussie, maar ook het idee van overgave.

Blijf bij je hoogste besef, want dat is het punt waar het om draait, dan ga je je daarvoor openen. En waarneer je daarbij bijft, glij je er vanzelf in, net als bij de slaap.

Blijf bij het besef van de Openheid, de rest is een kwestie van vergeten, als je daar 24 uur bij kan blijven dan gaat het zich vanzelf verwerkelen. Alsj je dat kan doorzetten ... eerst is het een persoonlijke activiteit, maar als je er bij blijft vallen de persoonlijke condities weg. Dan zie je dat er geen ik meer is die beperkt is en die zich moet eovergeven.

Je geeft je over aan de wind, en dan ben je ook de wind en als de wind waai je mee, over de hei en de bossen. Interne helderheid dat je je het realiseert. Mijn sfeer is oneindig, kent geen einde, kent geen condities.

Wanneer een conditie belangrijk gaat worden is dat eerst een gevoelsmatig denken, een constructie. Bv een denken aan je lichaam in de bekende vorm. Daarin heb je ook iets van jezelf zijn, en meteen heb je de zorg voor dat lichaam. In de natuurlijke overgang naar de natuurlijkheid zie je dat al die beperktheden verdwijnen. Het idee van de overgave was alleen maar aanwezig vanuit die beperkte positie, maar in die realisatie is het duidelijk, dit is het, het was het altijd al.