Ik lees Rumi, Boeddha, Douwe Tiemersma, luister naar Eckhart, praat om de paar weken over dit onderwerp in Dordrecht met mannen, vrouwen en mensen uit andere culturen en kleuren. En we hebben een mooie tijd. Verhalen, luisteren, delen, soms lijk ik wel op Camino gewoon in Dordrecht.
Daarom deel ik dit stukje tekst over Memphis. Vond het mooi te lezen wat hij deed behalve goed voetballen. En of we nu winnen of verliezen, met dit soort voetballers win je altijd. Lees hieronder de column.
'Heel Nederland viel deze week weer eens over hem heen: Memphis Depay. Dit keer was het omdat de spits van Oranje met een opvallende hoofdband het veld op stapte. Memphis werd op sociale media vanaf zijn kuiten afgefakkeld. Mensen noemen hem een aansteller. Een uitslover. Een jongen die alles doet om aandacht te krijgen. Het incident heeft zelfs een naam gekregen: Haarbandgate…
De relatie tussen het Oranje-legioen en Memphis is al jaren moeizaam. Dat begon al toen hij, net vers bij Oranje, op trainingskamp verscheen met een hoed op z’n hoofd waar Zorro jaloers op zou zijn geweest. De supporters vielen massaal over de voetballer heen. Depay moest maar normaal doen. Dan deed-ie al gek genoeg …
Niet veel later ging het weer mis tussen Memphis en de Oranje-fans. In een bericht op Instagram maakte de stervoetballer bekend dat hij een nieuwe carrière was begonnen als rapper. Critici waren er als de kippen bij om Memphis te fileren. Wie dacht Depay wel niet dat-ie was? Hij was toch echt geboren in het vredige Moordrecht en niet in een Amerikaans getto. Het was tijd dat Memphis zijn voeten liet spreken in plaats van zijn grote mond.
Maar de aversie tegen Memphis bereikte een kookpunt, toen hij een nieuwe manier had bedacht om een doelpunt te vieren. Hij sloot z’n ogen en stak z’n wijsvingers in beide oren. Zo bleef hij seconden lang staan. Zelden was het legioen zo beledigd. De snelle conclusie op de tribunes: Memphis had blijkbaar maling aan de supporters. Hij wilde zeker niks zien of horen van alle kritiek.
Nu ken ik Memphis een beetje. En het is de hoogste tijd dat mensen het bijzondere verhaal áchter het ‘enfant terrible’ leren kennen.
Memphis werd als kind heel erg gepest vanwege zijn grote neus. Klasgenootjes scholden hem uit voor ‘wipneus’ en ‘Pinokkio’. Het viel de kleine Memphis zwaar. Hij voelde zich onbegrepen en verstoten.
Als jonge twintiger - Memphis was inmiddels doorgebroken als voetballer - ontmoette hij iemand in zijn leven die hem aanraadde de Bijbel te lezen. Het boek veranderde zijn leven voorgoed. Zijn contact met God bracht rust in het turbulente leven van Memphis.
De succesvolle sportman verdiende inmiddels veel geld. En, geïnspireerd door de Bijbel, besloot Memphis een groot deel van zijn salaris te gaan gebruiken om kansarme mensen te helpen. Memphis reisde naar Ghana, het land van zijn vader. Toen hij daar in contact kwam met dove en blinde kinderen, kreeg hij een visioen. Deze gehandicapte kids werden in de harde Afrikaanse maatschappij gepest en verstoten.
Memphis zag in deze kinderen zichzelf terug: het jongetje uit Moordrecht dat werd getreiterd. Opeens had hij een missie: hij zou álles doen wat hij kon om de dove en blinde kinderen van Ghana te laten meedoen in de samenleving. Memphis richtte een eigen foundation op.
Dankzij de inzet van de voetballer hebben inmiddels vele honderden kinderen, door onderwijs en sport, een betere toekomst gekregen. Zelfs de opbrengst van Memphis’ rapmuziek ging rechtstreeks naar de kansarme kinderen in Afrika. De reden dat hij een doelpunt viert door zijn ogen te sluiten en zijn vingers in z’n oren te stoppen, is omdat Memphis dan aan zíjn kinderen denkt. De dove en blinde kinderen in Ghana.
Onwetendheid is de bron van alle kwaad, zei Socrates. Met de kennis van nu, is Memphis Depay geen irritant mannetje maar een enorme held. Een held zonder cape, maar mét hoed en hoofdband.
Memphis is momenteel de grote ster van Oranje. Nog zes goals en dan streeft hij Robin van Persie voorbij als topscorer aller tijden van het Nederlands elftal. Als ik het íémand gun, dan is het deze barmhartige Samaritaan uit Moordrecht wel. Als-ie ons straks nou óók nog de Cup bezorgt, dan mag hij van mij alles op z’n hoofd zetten wat-ie wil. Het liefst een knaloranje puntmuts.
En ikzelf? Ik zal het vieren met m’n ogen dicht en m’n vingers in mijn oren.'
