Uit een inleiding op Stoutenburg, 28 augustus 2005 – deel 1
In de ontspanning breidt zelf-zijn zich uit in alles en iedereen
Het is een mooi proces, het proces dat plaatsvindt als even de stilte valt. De beperkingen van je eigen sfeer verdwijnen. Je kunt de ervaring hebben dat je door de bodem van je persoonlijke sfeer zakt, dat je er onderuit valt in het naamloze, het onuitsprekelijke.
Als je intern helder blijft, is heel duidelijk vast te stellen dat dat gebeurt. Als je helder blijft, zie je ook wat nog niet is opgelost.
Dat proces van wegvallen en oplossen is het belangrijkste. Laat dat maar doorgaan. Wanneer het radicaal doorgaat, uitstekend, dan hoeven we nergens over te praten. Voor zover dat proces niet volledig doorgaat, is het nuttig om naar bepaalde dingen te kijken. Het is dan belangrijk dat je bij jezelf herkent welke mechanismen er zijn, welke situaties er zijn. Als je die herkent, dan weet je hoe het zit. Dan weet je ook hoe je oriëntatie zal moeten zijn om dat oplossingsproces door te laten gaan. Als je oriëntatie goed is, gaat het proces van verruiming verder. In de stille openheid gaat het proces verder. Daar gaat het om.
Zullen we nog eens kijken naar die verschillende kenmerken die veranderen in dat proces?
Je gaat zitten en er komt ontspanning. Stilte komt. De ruimte wordt groter. Zie maar vanuit je eigen ervaring: eerst praatte je als een ik-persoon met anderen; je bekeek de wereld rondom je; er was actie en reactie. Dan is er stilte, ontspanning. Je eigen zijn-sfeer verruimt zich.
Die verruiming - wat betekent die? Dat de grenzen die er eerst waren bij het ‘ik praat met iemand anders’ en ‘ik zit hier te kijken naar iets anders’, dat de grenzen tussen jezelf en de anderen en de wereld verdwijnen. Wanneer eenmaal die verruiming doorzet, dan is er geen houden meer aan, want die verruiming zet zich door tot in het oneindige. Ga maar kijken.
Als er nog ergens een blokkade zit, als er nog spanningen zijn, merk je dat direct. In helderheid stel je het vast: de verruiming zou nog verder kunnen gaan. Als je dat merkt, heb je ook een besef van dat ‘verdere’. Er is een besef van oneindig-zijn.
Als je je zo opent, gaat het proces verder in die richting. Dat betekent dat de ik-spanning verdwijnt die je beperkt hield. Dan is er onbegrensd zelf-zijn. Daarin wordt niets afgewezen, want bij elke afwijzing houd je iets op afstand. Het is een acceptatie van alles wat zich aandient. In de ontspanning breidt zelf-zijn zich uit in alles en iedereen.
Dit gebeurt het gemakkelijkst op het niveau van het gevoelsmatige zelf-zijn. Als je terugkeert naar je hart-gevoel, gaat dit heel gemakkelijk open en wordt dit oneindig. Voor de andere zintuiglijke sferen geldt hetzelfde. In het zien zit je meestal tegen de dingen aan te kijken, maar dat hoeft niet. Er is een ander soort zien dat open is, oneindig open. Je kunt je lichaam op een afstand zien als een ding, maar je kunt je lichaam ook zien op een wijze waarin je lichaamsgevoel zit, de interne ervaring je lichaam te zijn. Behalve als er iets met je lichaam aan de hand is, bij een ongelukje of zo, kijk je naar je hand als een object. Dan is er even een scheiding tussen jezelf en datgene waar je naar kijkt. Maar meestal is je lichaam opgenomen in je sfeer waarin je ervaring open is, zonder grenzen. De vele vormen van je lichaam zie je en toch ervaar je je lichaam intern als een geheel; je bent het totaal. In je gevoelsmatige ervaring is je zijnssfeer universeel. De hele kosmos is je lichaam. Terugkerend naar jezelf in ontspanning, ervaar je dat de hele werkelijkheid je eigen, ene, ongebroken sfeer is. Het is een oneindig ruim zijn.
Als je dit enigszins ervaart, zie je de beperkingen van een terugkeer naar een beperkt ik: ik tegenover de ander, ik tegenover de wereld. Je ziet hoezeer dat met spanning gepaard gaat, hoe kunstmatig die situatie is.
Iedereen die op een spiritueel pad zit, zal deze verschijnselen in min of meerdere mate ervaren. Je ziet ook dat mensen dat heel gemakkelijk herkennen. Als er iets meer ruimte komt, is er ook de herkenning dat dat belangrijk is. Alles wat ruimte geeft is positief, alles wat beperkt is negatief.
Laat dus het proces van verruiming maar radicaal doorgaan. De oneindigheid van ruimte zonder grenzen is er altijd al.
Meer lezen? Lees het boek Satsang: http://www.advaitauitgeverij.nl/component/content/article/1298-satsang
Geen opmerkingen:
Een reactie posten