Nieuwsbrief, met blog : Lekker vaak op vakantie (mijn top-5)
Vroeger ging ik zelden op vakantie. Het is zoveel werk, was mijn smoes: eerst moest ik extra hard werken voor vakantiegeld, dan alles in mijn eentje regelen. Maar werkvakanties vond ik prima – laptop mee, een doel, structuur in de dagen, honorarium na afloop.
De smoes was een smoes en wat ik eigenlijk niet kon, was nietsdoen. Geen deadline hebben, geen doel, alleen maar luieren en een beetje rondhangen…? Huuu! Ik wist wel dat het goed voor me zou zijn, dat ik er verfrist en geïnspireerd uit tevoorschijn zou komen, maar ik vond het doodeng.
Vakantie komt van vacare, leeg zijn, vrij zijn, en misschien ken je de term horror vacui? Afschuw van de leegte.
Ik ben niet de enige die er problemen mee heeft. Veel mensen maken ruzie op vakantie, worden ziek of krijgen ongelukken. Anderen plempen hun vakanties vol met doe-dingen. Nietsdoen aan de Méditerranée is al net zo moeilijk als nietsdoen op je meditatiekussen.
Ik denk dat die angst de grote makke is van onze tijd, de belangrijkste oorzaak van onze jachtigheid en overconsumptie en dus van zo’n beetje alle grote problemen.
Angst voor leegte is normaal en natuurlijk. De natuur vult alles op als ze de kans krijgt. Een vacuüm is zeldzaam en zelfs in een vacuüm schijnt het dat er voortdurend deeltjes ontstaan en weer vergaan. Het hele heelal bestaat sowieso alleen maar omdat ‘niets’ geen stabiele toestand is. Niets kan nooit niets blijven.
Maar dat is ook precies waarom het griezelig is, want zodra je je geest op ‘niets’ probeert te zetten, komt er uit de duistere diepte van alles boven. Drukke gedachten, angsten, zelftwijfel, zelfkritiek, oud zeer.
Daarom had de Indiase wijsgeer Osho ook een regiment therapeuten in zijn ashram – om al die mensen bij te staan die hun geest wilden leegmaken en terechtkwamen in verdrongen trauma’s en oude pijn. Rebalancing is eruit voortgekomen. De therapeuten vroegen aan Osho wat het lichaamswerk van de toekomst was, en hij zei: leer alles aan elkaar wat je weet en haal daar de essentie uit. Het motto van Rebalancing is ‘van denken naar voelen naar zijn’ – puur aanwezig kunnen zijn zonder geknars en geknaag in je hoofd. Dan vult de leegte zichzelf namelijk met welbehagen, onvoorwaardelijke liefde en nieuwe inspiratie.
De Amerikaanse theatermaker, activiste en theologe Tricia Hersey noemt rust een vorm van verzet tegen het wurgende kapitalistische systeem. En tegen white supremacy, stelt zij. Ik las haar boek Rest is resistance en viel er telkens bij in slaap, omdat het nogal een simpele boodschap is die ze steeds herhaalt, maar dat is dus precies goed en ze heeft gelijk. Ook zij adviseert om oude pijn op te zoeken en te helen – dat maakt dat we makkelijker nee kunnen zeggen tegen een omgeving die ons overvraagt. Op haar lijstje rustgevende activiteiten staan onder andere: detoxen van de social media, mediteren, dagdromend uit het raam staren, lang in bad zitten, muziek maken, handwerken, een huisaltaartje creëren, niet meteen elke email beantwoorden, ’s avonds in het donker voor je slapen gaat genieten van warme thee, wandelen in de natuur en heel hard lachen.
Dit is mijn persoonlijke top-5:
1. Oppassen. Baby’s zijn voornamelijk. Kleine kinderen gaan nog op in de flow van het leven, ze spelen zonder structuur of doel. Dus hoe meer tijd ik mijzelf gun voor mijn kleinkinderen (en hoe minder ik in die tijd op mijn telefoon kijk) hoe meer ik leer te zijn.
2. Yin yoga. Deze vorm van yoga ligt het dichtst bij rebalancing: ontspannen in het ongemak. Sowieso is dat natuurlijk zo’n beetje de kern van levenskunst. In mijn praktijk geeft Justyna Szamlewska verrukkelijke yin yoga-lessen, met spirituele diepgang. Elke keer als ik meedoe, voelt het alsof ik even op vakantie ben.
3. Bidden. Ik las over het Jezus-gebed in een prachtig boek over oosters-orthodoxe spirituateit, The Mountain of Silence. Eerlijk gezegd had ik niet zoveel met Jezus maar ik ging het gewoon proberen en het werkt wonderbaarlijk goed; direct voel ik de ontspanning door mijn lichaam trekken. In bed val ik er zó mee in slaap, elke keer weer. Je herhaalt, in jezelf of hardop: “Heer Jezus Christus, zoon van God, ontferm u over mij, amen.” (Eigenlijk is het “ontferm u over mij, zondaar,” maar die zondaar laat ik weg). Mijn verklaring is: hiermee plug je in op het Christusbewustzijn, het morfische veld van onvoorwaardelijke liefde. Niets rustgevender dan dat. We zijn al goed genoeg, in onvoorwaardelijke liefde.
4. Liggen op de grond met mijn benen op de bank, ogen dicht en concentreren op het heerlijke gevoel van ontspanning in mijn buik. Op een spijkermatje heb je ook mini-vakanties, of op een backstretcher (ik heb er geen aandelen in :-). Je hoeft alleen maar te liggen; je lichaamsgewicht doet de rest.
5. Langzaam ademen. Doe een Buteyko ademtraining als je merkt dat je tussen twee de uitademing en de volgende inademing niet tenminste tien, vijftien tellen kunt pauzeren zonder jezelf te forceren. Een paar keer per dag ervoor gaan zitten en weinig ademen: licht, oppervlakkig en traag – je handen worden warm, je voeten worden warm, je buik gaat rommelen, je ontspant.
Ik kan het steeds beter, nietsdoen. Mijn mini-vakanties zijn heerlijke momenten van rust en inspiratie. Kosten en stikstof-uitstoot: bijna niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten